Bir zamanlar, her sabah aynaya baktığında kendini gülümserken görürdü.
O gülüş, ne bir süs ne bir alışkanlıktı — kalbinden taşardı.
Küçük şeylere gülerdi; bir çocuk kuşlara taş atmadan önce durduğunda,
ya da rüzgâr Munzur’un kıyısında saçlarını karıştırdığında.

Ama bir gün, bir cümle… bir bakış… bir gidiş,
o içten gelen gülüşü susturdu.
Kimse fark etmedi önce — çünkü o yine gülümsemeye çalıştı.
Ama o gülümsemenin içinde bir “zor” vardı, bir “yorgun” vardı.

Zaman geçti.
Artık her şey yerli yerindeydi, ama içi bomboştu.
Ne müzikler aynı tınıdaydı, ne sabahlar aynı ışıktaydı.
Kahkahalar yerini sessizliğe,
umutlar yerini “belki bir gün”lere bıraktı.

Bir akşam aynaya baktı ve kendi kendine fısıldadı:
“Ben gülmeyi unutmuşum.”
O an ağlamadı… çünkü gözyaşları bile yorgundu.
Sadece sessizce gülümsedi — alışkanlıktan, belki de inattan.

O gece gökyüzüne baktı,
ve içinden bir ses dedi ki:
“Bir gün yeniden gülersin… belki Munzur’un sesiyle,
belki bir çocuğun kahkahasında,
belki de kendi kalbini affettiğinde.”

Ve o an, ilk defa uzun zaman sonra,
dudaklarının kenarı hafifçe kıvrıldı.
Belki tam bir gülüş değildi ama — bir başlangıçtı.