Gecenin koynuna sızar sessizlik,
Adımlarım yutulur boşluğun içine.
Her nefes bir sır taşır,
Gözler kapalıydı aşka.

Rüzgâr eski şarkıları fısıldar pencere kenarından,
Tozlu odalar hatıralarla doludur.
Bir tebessüm düşer aklıma
Ama solmuş ve yitik bir çiçek gibidir.

Ay, kırık camlardan sızar odama,
Gölgesi düşer kalbimin duvarına.
Işık değil, yalnız karanlık vardır
Ve her gölge kendi hikâyesini anlatır.

Kelimeler boğulur boğazımda,
Sözcükler düşer, sessizliğe karışır.
Bir adım ileri atsam, geçmiş izler beni
Ve hâlâ gözler kapalıydı aşka.

Bir rüya geçer gözlerimin önünden
Ama uyanmak bile acıdır bazen.
Kendi gölgemle konuşurum
Ve o da cevap vermez, sadece bekler.

Bir yıldız kayar, dilekler unutulur
Ama içimde bir umut hâlâ titrer.
Küçük, kırılgan ve sessiz
Ve ben onu görmezden gelirim, korkarak.

Geceyle bütünleşir yüreğim,
Karanlık dostum olur, acımı paylaşır.
Teslim olmayı öğrenirim sessizce
Ve kül olmuş bir aşka sarılır gibi.

Sokak lambaları uyanır sabaha
Ama ben hâlâ içimde bir gölge taşırım.
Her adımım geçmişin yankısı
Ve her nefesim eski bir veda.

Bir an gelir, zaman durur
Ve ben tüm soruları unuturum.
Sadece karanlık vardır
Ve gözler hâlâ aşka kapalıdır.

Ve nihayet, sessizlikle bütünleşirim,
Her gölge bir dost, her hatıra bir şarkı.
Kendimle, karanlığımla, kaybolmuşluğumla,
Ve gözler kapalıydı aşka sonsuza dek.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(28 Ekim 2025)