Gece inerken üstüme, sokaklar sessiz
Kalbim bir labirent, dönüp durur kendi içinde.
Her adımım yankı bulur boşlukta
Ve gözlerim kapalıydı aşka artık.

Rüzgâr taşır eski sözleri,
Sanki hiç yaşanmamış gibi.
Senin adın düşer dudaklarımdan
Ama nefesim seni bulamaz, kaybolur karanlıkta.

Bir tebessüm geçer aklımdan
Ama eksik, kırık, yitik.
Umut yanar içimde
Ama kül olup dökülür sessizce yere.

Ne çok bekledik, farkında mısın?
Sözler yetmez artık, susmak anlatıyor bizi.
Her gölge bir hatıra saklar
Ve ben hâlâ seni duyar gibiyim.

Gözler kapalıydı aşka
Ne kalbimde ışık ne ruhumda iz.
Sadece ben kaldım
Ve dönmeyen sessizliğin

Belki de ışık hiç sönmedi
Sadece biz, gözlerimizi kapattık
Ama ben, açmaya korkuyorum

Korkma!
Karanlık da bir yuvadır bazen,
Yalnız kalbi sarar
Ve külleri bir aşkın yerine düşer.

Gözler kapalıydı aşka
Ama belki hâlâ bir umut vardır

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(28 Ekim 2025)