Yalnızlık yutarken gecemi,
Bir cümle dolanır dilime sessizce:
" Seviyorum seni, kadın"
Ne eksik, ne fazla...

Kelimeler diz çöküyor adının önünde,
Her harf bir dua gibi dökülüyor kalemimden.
Bir gülüşün var aklımda,
Karanlığa bile ışık düşüren.

Seni anlatmak;
Bir nehrin akışını kelimelerle durdurmak gibi.
Ne kadar yazsam, eksik kalır;
Ne kadar sustursam, taşar içimden.

Bir şehrin ortasında suskun bir kalp var
Ve o kalp, her vuruşunda seni fısıldar.
Bir ses kadar uzak, bir nefes kadar yakınsın
Ama ben, hep aynı yerden çağırırım seni.

Bir bakışın düşer geceme,
Yıldızlar bile utanır o ışıktan.
Sözlerin yok ama sessizliğin var,
O bile yetiyor bazen yaşamak için.

Bir yara gibiyim belki
Ama sen o yaranın en güzel izi.
Seviyorum Seni Kadın
Acının bile anlam kazandığı gibi.

Rüzgâr geçer yüzümden,
Senin parmak izindir belki hâlâ.
Kokun kalır havada,
Bir hatıra gibi, ömrün ucunda.

Sana yazmak suçsa,
Ben en ağır cezayı göze alırım.
Çünkü her kelime,
Kalbimin tanıklığıdır bu aşka.

Ve şimdi, sessizce söylüyorum yeniden:
Ne geçmişe dönmek isterim, ne unutmam seni.
Seviyorum Seni Kadın
Karanlığın bile içinden, korkmadan, eksilmeden.

Bir gün dönersen,
Ne söz isterim, ne açıklama.
Sadece bil;
Ben hâlâ aynı kalpte saklıyorum adını.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(27 Ekim 2025)