Bir soru kaldı senden bana
Ne cevap var ne unutmak
Kalbimin kapısında asılı bir yankı,
Adın gibi çözülmemiş bir bilmece.

Bir sözcük aradım karanlıkta
Ama hepsi aynı yere çıktı: “Sen.”
Her harf bir yara gibi aklımda
Ve ben hâlâ cevabını bulamadım.

Bir gülüşün kalmış hafızamda,
Zamanın silmeyi unuttuğu bir iz gibi.
Ne tam hatırlıyorum,
Ne unutabiliyorum,
Bir uçurumun kenarında salınır kalbim.

Bazen düşünüyorum
Aşk bir soru muydu, biz cevabı mı unuttuk?
Belki de cevapsız kalmak,
Bir tür yaşam biçimiydi bizim için.

Bilmece bu işte…
Ne tam gittin ne tam kaldın.
Bir yarım cümle gibi kaldı adın
Ve ben, noktasını koyamadım.

Belki de cevabı hiç yoktu,
Biz sadece sormayı sevdik.
Kelimeler yoruldu sonunda,
Sessizlik bile küstü dilimize.

Karanlıkta bir yüz ararım,
Her gölge seni hatırlatır bana.
Ama her baktığımda,
Gözlerin başka bir soruya dönüşür.

Bir gün çözülür mü bu sessizlik?
Yoksa biz mi sessizliği çözülmek sanıyoruz?
Bir bilmece bu, adı aşk belki
Cevabı: “Artık geç.”

Zaman susar, kalp anlatmaz.
Her nefes bir soru olur içimde.
Ve ben, her cevabı senin sesinde ararım
Ama duyamam,
Sadece yankısını işitir ruhum.

Bilmece;
Bizdik sorusu da cevabı da
Ama artık kimse sormuyor.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(27 Ekim 2025)