Ve Ben Sadece Susmayı Öğrendim

Hatırlamıyorum…
Ne zaman kendim için bir şey yapmak istedim,
Ne zaman içimde bir ses “yaşamak” dedi,
Ardından hep bir ayrılık dayandı yüreğime.
Bir cümlenin başı umut olurken,
Sonu hep sessiz bir yıkımda biterdi.
Kalbimi avutmak istedikçe,
Kendime yeni yaralar kazdım,
Ciğerlerim nefessizliğin içinde boğuldu.

Bir vakitler yürüyordum,
Ama nerde yürüdüğümü unuttum.
Nerde büyüdüğümü,
Nerde ilk kez acı çektiğimi hatırlamıyorum artık.
Ayağıma batan çakıl taşlarının izleri
Şimdi kalbimin kenarında yara gibi duruyor.
Bir denizin dalgasında boğulmuştum sanki,
Ama suyun adını bile unuttum.
Her dalga bir yüz,
Her yüz bir veda gibi geçiyordu üzerimden.
Ve ben her defasında biraz daha eksiliyordum.

Her başlangıçta aynı sona hazırladım kendimi,
Bir umutla açtığım her kapı,
Karanlığa çıkıyordu.
Belki ilktir bu yazdıklarım,
Ama sonu gelene kadar
Yine kendimi yakacağımı biliyorum.
Çünkü acının ucunda da acı var,
Mutluluğun ucunda da.
İnsan, neye dokunsa kanıyor bazen,
Ve ben her dokunuşta biraz daha susuyorum.

Şimdi bana “cennet” dedikleri o sevdanın
Cehennemiyle yüz yüzeyim.
Ben gitmeden önce yandım,
Sessizliğim bile beni dinlemez oldu artık.
Anladım ki seni sevmek kolaymış,
Asıl zor olan,
O sevgiden sağ çıkmakmış.

Kader seni bana yazmamış,
Ama beni seninle mahkûm etmiş.
Kirli eller,
Zincirlerime adını işlemiş.
Ben o zincirleri kırarken
Zaman, yıllarımı çaldı benden.
Her saniye bir ömür kadar yanarak,
Her nefeste biraz daha eksilerek
Kendimi unuttum.
Ne çocuk kaldım, ne adam oldum,
Bir yarım kalışın ortasında sustum.

Şimdi yelken açıyorum,
Yeni doğan bir güneşe doğru.
Sen yoksun artık,
Ve ben geç de olsa anladım;
Bazı yokluklar, varlıktan daha gerçekmiş.
Mutluluklar diliyorum sana,
Yalanlarınla büyüttüğün bir kalbin
Teşekkürüyle.
Bana kimseye güvenmemeyi öğrettiğin için
Bir dua gibi adını anıyorum.

Allah biliyor,
Ben vardım.
Ama sen benim için hiç olmamışsın.
Şimdi istersen gözlerinle denizler yarat,
O gemi battı.
Ve senin göz çukurlarında boğuldu.
Unutma,
Yaşarken beni öldüren sendin.
Ve hala nefes alırken
Beni diri diri gömen de.
Ama ben artık ölümü sevmiyorum,
Çünkü ölmek bile senin kadar acıtmıyor.

Yine de kalbimde bir yer var sana,
Kırık, solgun, ama gerçek.
Ne kadar acıttıysan da,
Orada bir anı gibi kalacaksın.
Bir rüzgar geçer bazen,
Senin sesini taşır uzaktan,
Ben dinlerim,
Ama artık inanmam.

Çünkü ben artık kendim için yürüyorum,
Söylemeden, anlatmadan,
Sadece susarak.
Ve öğrendim;
Sevgiyle yanmak, sevgisiz yaşamaktan daha onurludur.
Sen beni öldürdün belki,
Ama ben,
Susarak bile sevmeyi bildim.
Ve sustukça büyüdü içimde kaybettiğim her şeyin anlamı.

Şimdi yalnızım,
Ama ilk defa kendimle barışığım.
Çünkü öğrendim;
Sevgi, bazen bir insanı değil,
Kendini affedebilmektir.
Ben seni sevmekten değil,
Kendimi unutmaktan yoruldum.
Ve anladım…
Bazı ayrılıklar, yaşamayı öğretir insana.

Mehmet Bildir