Kırık kalem

Ben bu hikâyeyi eksik yazmazdım da,
kağıdım büküktü, kalemim kırıktı…
Ve hayat, tam da o günlerde
en çok yazmam gereken yerde
en derin cümleleri silmişti benden.

Sustum.
Çünkü hangi harfe dokunsam,
bir vedanın yankısı dökülüyordu parmaklarımdan.
Her kelime biraz daha eksiltiyordu beni.
Sanki ben yazmıyor,
yazdıkça kendimi gömüyordum sessizce.

Gidenlerin ardından sayfalar açmadım.
Çünkü giden,
bir iz bile bırakmamıştı çoğu zaman.
Ve ben,
bir izi bile olmayanın ardından
sayfalar dolusu eksilmiştim.

Kalemim kırıldı dedim.
Ama aslında
birini kırmamak için
kendimden vazgeçtim.
İçimden haykıran onca hikâyeyi
suskun bir duvar gibi ördüm kendi içime.
Kimsesizliğin en çok konuştuğu yerde
ben hep sustum.

Bir gün biri geldi,
“neden bu kadar derinsin?” dedi.
Cevap veremedim.
Çünkü derinliğimi anlatmak için
kelime değil, geçmiş gerekiyordu.
Oysa insanlar geçmişe bakmadan
yargılar cümleleri.

Ben her kırık cümlemde
bir insanı eksik yaşadım.
Her bükük kağıtta
bir duam yarım kaldı.
Ama hiçbir zaman
kimseye ‘neden?’ demedim.
Çünkü bilirdim;
herkese seslenirsin ama
bazı sesler
yalnızca susanların kalbinde yankı bulur.

Ben kendime yetmeye çalışırken
birçok duygunun altında kaldım.
Ne zaman mutlu olsam,
bir yanı yarım, bir yanı eksik gülüyordum.
Çünkü hiçbir tebessüm
bir annenin yorgun elleri gibi sıcak olmuyordu.

Şimdi bu satırları yazarken,
elime batan her kelimeyle
yeniden anlıyorum:
Ben hiçbir zaman eksik yazmadım.
Ben her şeyi tamam yazdım,
eksik olan sadece gelenlerdi.
Gidenler değil…
Hiç gelmeyenler eksiltti beni.

Kalemim kırık, evet.
Ama hâlâ yüreğimde
yazmadığım şiirler var.
Kağıdım bükük, doğru…
Ama hâlâ kıvrılan her satırda
bir isyan nefes alıyor.

Ben bu hikâyeyi tamamlayamadım belki,
ama içimde binlerce kelime hâlâ
bir satıra sığmak için dua ediyor.
Ve sen bir gün,
o dualardan birini duyarsan,
bil ki o ses,
kırık bir kalemin elveda edemediği son kelimesidir.

Mehmet Bildir
07.07.2025