Aşkın Varoluşu

Bir geceydi.
Sessizliğin nabzı kalbimde yankılanıyordu.
Elimde kırık kalem, kâğıdın üzerinde duran bir kalp gibi titriyordu.
Bu kez ayrılığı değil,
Bir sevdanın doğuşunu, bir kalbin ilk nefesini yazacaktım.

Çünkü bir kadın vardı.
Rüzgâr bile yönünü değiştirirdi onun önünde.
Her nota, her kelime, onun içinden geçerken anlam bulurdu.
Bir melodinin kalbi, bir kemanın duası,
Onun sessizliğinde saklıydı.

Onun kalbi,
Bir cennet kapısı kadar derin,
Bir damlanın içindeki okyanus kadar engindi.
Ve ben, o kalpte kendimi bulduğumda,
Evrenin bütün ışıkları içimde yanıyordu.

Aşk, üç harfli bir kelime değilmiş.
Bir insanın kendi varlığını unuttuğu sığınaktı.
Bir çift gözün içine düşüp,
Kalbini yeniden tanımaktı.

Yağmurlar onun adıyla başlardı.
Gökyüzü, hatırasına mavi kalırdı.
Kaldırımlar, ayak izlerinde dua ederdi.
Her yıldız bir fener olurdu,
Her kalp bir sandal gibi o denize açılırdı.
Ve biz, o denizin ortasında birbirimize yön bulurduk.

Kelimeler, adını duyunca birbirini kıskanırdı.
Kâğıt gözyaşlarıyla dolardı.
Kalem susmazdı, çünkü kalbim susamazdı.
Rüzgâr pencereye dokunduğunda,
“Bu gece uzun olacak” derdi içimde bir ses.
Ama ben korkmazdım,
Çünkü onun gözleri geceden bile parlaktı.

Bir tebessüm, bir nefes, bir dokunuş…
Hepsi bir mucizeydi.
Belki ilk kez bir sevdaya yürüdüm,
Ama o yürüyüş sonsuzluğa uzandı.

Kalbim yerinden fırlayacak kadar atardı.
O kalpte bir kadın değil,
Bütün hayat nefes alırdı.
Bir sevgi değil, bir evren saklıydı o bakışlarda.
Ve ben, o evrende kaybolmayı sevdim.

Her fırtına sessizliğini ondan alırdı.
Her yaprak, düşerken onun kokusunu taşırdı.
Kıyıya vuran her dalga, adını fısıldardı.

Bir aşk kelimelere sığmaz.
Bir aşk, kalbin sessizliğinde yaşar.
Bir aşk, bir kadının kalbinde ölümsüzleşir.

Ve o gece,
Bir sevdanın değil, bir varoluşun şiiri yazılıyordu.
Çünkü onunla tanıdım sevgiyi değil,
Sevginin neden var olduğunu.

Şimdi her şey sustu.
Kalemim sessiz, kâğıdım sıcak, kalbim onun adıyla dolu.
Bir kadın, bir sevdayı değil,
Bir hayatı anlamlı kılmıştı.

Gökyüzü sessizdi ama yıldızlar fısıldıyordu.
Rüzgârın yönü bile onun kalbine dönüktü.
Ben uzaklarda olsam da,
Kalbim onun içinde atıyordu.
Ne zaman bir nefes alsam,
İçimde onun kalbinin ritmini duyuyordum.

Aşk, artık bir hikâye değil,
Bir sonsuzluktu.
Bir dua gibi, bir nefes gibi,
Kalemden kâğıda, kalpten kalbe geçen bir sessizlikti.

Eğer bu bir düşse,
Uyanmak istemem.
Eğer bu bir gerçekse,
Benim son arzum onunla aynı anda solumaktır.

Bir gün rüzgâr diner,
Bir gün ışık söner,
Ama bu sevda sönmez.
Çünkü bazı kadınlar yalnızca sevilmez,
Onlar, kalpte yaşamaya devam eder.

Ve ben biliyorum,
Bir kadının kalbinden geçen o sessiz nehirde,
Bir ömür yıkanmak,
Bir ömür yaşamak demektir.

O gece yazılan şiir bitmedi.
Çünkü kalem sustuğunda,
Aşk hâlâ devam ediyordu.

Ve ben, kalbimin en derin yerinde,
O kadının adını taşıyarak,
Sessizce fısıldadım:

“Aşkın varoluşu sendin.”

Mehmet bildir