Ateşi Seven Yalnızlık

Yanacağını bilen hiç ateşten korkar mı?
Son nefesini vereceğini bilen,
hiç ölümle pazarlık yapar mı?
Ben,
bile bile yandım sana,
sen yokken bile…
Ve her gün biraz daha öldüm,
sen varmışsın gibi.

Kendime bile anlatamadığım
bir yalnızlığım vardı.
İçinde senin sessizliğin,
ve benim içime gömdüğüm çığlıklar…
Sen giderken,
ben sana kalan her şeyi bende bıraktım.
Hiçbirini taşıyamadın.
Ama ben…
Senin adını taşıyan her sancıyı
kalbimin bir köşesine ilmek ilmek işledim.

Ben seni
gelmeyeceğini bile bile bekledim.
Bunu fedakârlık sandılar,
oysa sadece inançtı bu…
Kendimden daha çok inandığım
bir ihtimaldin sen.

Bazı geceler,
sana yazdığım mektupları
yastığın altına koyuyordum,
çünkü adını anınca
yastık bile gözyaşımı emiyordu.
Korkma diye fısıldıyordum kendime.
Ama ben zaten korkmuyordum,
ben seni sevmekten asla korkmadım.
Beni korkutan tek şey,
sana rağmen yaşamaktı.

İçimde hep bir savaş vardı,
bir yanım seni affediyordu
diğer yanım senden vazgeçemiyordu.
Aşk dediğin,
bir yangına bile bile çıplak yürümekti.
Ve sen,
benim en çok yandığım ama
"iyiyim" diyerek sustuğum yangındın.

Biliyor musun?
Ben hiçbir zaman kahraman olmadım.
Ama senin için
her savaşta ilk düşen bendim.
Ben, seni sevdim.
Senin sevmediğin kadar.
Ben seni bekledim,
senin gelmediğin kadar.
Ben sustum,
senin duymadığın kadar.

Şimdi gözlerimin önüne gelen her yol
seni götürüyor benden.
Ve ben hâlâ o yollara bakıyorum,
belki bir gün dönersin diye…
Ama sen hiç dönmedin.
Yine de ben
seni hep vardın gibi yaşadım.

İşte şimdi burada,
yüreğimin tam ortasında
suskun bir anı gibi kaldın.
Ne silebildim,
ne yeniden yazabildim.
Sen, geçmişin kırık camıydın.
Ve ben, seni her hatırlayışımda
kanamayı göze aldım.

Çünkü yanacağını bilen
hiç ateşten korkmaz.
Çünkü son nefesini vereceğini bilen
hiç ölümden kaçmaz.
Çünkü seni seven bir adam,
sana yokluğunu bile helâl edebilir.

Mehmet Bildir
15.03.2021