Koca Yürekli Babam

Canı can olanın yolu dertli, dumanlıdır;
yorgun gözler ardında bir kara tren gibidir.
Dumanı tüte tüte, hasreti raylarına döker de gider.
Gecesi ayrı bir hüzün, gündüzü ayrı bir acı...
İçimizi söke söke düdüğünü çalıp gider
o yazgısı ak olmayan gönül otağı.

Derdi babam, dolu dolu yüreğiyle.

Tan vakti olmamıştı;
hafif esmer bir rüzgar değmişti gülen gözlerime.
Uzun bir aradan sonra ilk defa ayak basmıştım
terk ettiğim toprağıma, evime, ocağıma, anamı...
Ah, bir de o çığrayı üst üste yakan başını omuzuna koyduğumda,
mertliği doyasıya yaşadığım eli nasır tutmuş, yüreği kocaman babamı...

Bir dilek ağacına ilişti gözlerim,
gittikten sonra çok şey değişmiş;
duygular, sevgiler...
Seslendim:
“Babammm...”

Tuttum aklımda sana dair kullandığım tüm cümleleri,
bir dilek ağacına serdim yardan yaradana.

Çok şey değişmiş;
anam karalar bağlamış,
kardeşlerim büyümüş,
yeni insanlar sanki taşınmış evimize.
Tek yabancı benim bu evde sanki.

Ben hiç yokmuşum gibi,
tanımadığım yüzler, küçük gülücükler etrafımda.
Hiçbir şeyi aldırmadan,
ben babamı arıyorum küçük evde.

Varlığını dahi hissetmiyorum içimde,
beni yiyip bitiren bir his...
Odaya girer girmez,
inceden inceden nefesim kesilmeye başladı.

Masada sigara tabağı, tespihi ve
elinde yıllarca çıkarmadığı yüzüğü...

Pencerenin önünde resmi duruyordu;
saçlar ak, sakallar ak...
Yüzünden görebiliyordum içindeki acının tarifini.

O an anladım ki:
İçimdeki yangını hiçbir okyanus dindiremeyecekti.

“Oğul,” derdi,
“bir gün ben olmayınca içine bir kor düşerse,
hele ki o gün eve gelmişsen,
gözlerinden yaş gelmesin.
Dik durmalısın,
için kan ağlasa bile,
gözlerinde hayatı görmeli.
Sana emanet olarak bırakacağım vasiyetlerim.”

Derdi koca yürekli babam.

“Oğlum, eğer sağına soluna ilişen olursa,
hele ki seni istemedikleri de bil ki,
ben yokum artık.
Sen ayakta durmayı,
bütün çullumlara göğüs gelmeyi bileceksin.
Bundan sonra anan ve kardeşlerin sana emanettir.

Ben yokken ananı ağlatma oğul,
o bir melektir, sadece kanatları yoktur.
Yorma onu, gözlerini dökme oğul,
o cennettir.”

Derdi koca yürekli babam.

“Bir gün bana sarılmak isteyip de beni bulmazsan,
anan’a, kardeşlerine, çocuklarına sarıl.
Mezarına gelip toprağıma sarılma,
günlerce orada bekleyip benim döneceğimi bekleme.
O soğuk ayazda üşütme, hastalanma.”

Derdi koca yürekli babam.

Gurbet dediğin,
yazgısı kara yolun,
dikenleri batınca insan kendine gelir.

“Bir gün sen kendine gelince,
geçmiş gözümün önünde bir ayna gibi duracak.
İşte oğul, ömrün başlıyor senin için.”

Derdi koca yürekli babam.

“Merak etme, sen beni görmesen de,
duymasanda, hissetmesende,
bil ki oğul, ben seni her daim hissedip göreceğim.”

Derdi ben küçükken koca yürekli babam.

Şimdi varlığı olmayınca,
soluma giren ağrıların ne dermanı,
ne de merhemi var.

Hiçbir şey geç değildir.
Bir gün üzüleceğiniz
hiçbir duygu ve düşüncenin ardında,
gidip sevdiklerinizi kaybetmeyin.

Benim imtihanım ise,
bu girdiğim yolda,
koca yürekli babamın gözlerini yumarken,
yanında olamayışım.

Ve her gün daha çok fazla özlüyorum seni...

Seni çok özledim koca yürekli babam.


Mehmet Bildir
27.01.2025