Bir Çocuğun Kırık Sevgisi

Bir zamanlar bir çocuk vardı,
Küçük ama içinde dağlar kadar sessizlik taşıyan…
Ne bir babanın omzuna başını koyabildi,
Ne bir annenin şefkatine sarılabildi o çocuk.
Gözleri, hep bir şey arardı;
Belki bir sıcak el, belki bir ses,
“Buradayım” diyen bir kalp…
Ama kimse olmadı.

Sevgiye dair ilk kelimesi “eksiklik”ti,
Yalnızlığını sarmalayan karanlıkla büyüdü.
Bir duvar gibiydi, dışı sert, içi paramparça.
Her gülüşte biraz daha inandı dışarıya,
Her sarılışta biraz daha kaybetti içini.
Çünkü dışarıda aradı sevgiyi,
Oysa sevgi, dışarıda değil, içerdeydi.

Bir gün biri geldi,
“Ben seni anlıyorum,” dedi.
Çocuğun gözleri parladı o an,
Çünkü ilk defa biri onu duymuştu.
Küçük bir kalbin umutla attığı o saniye,
Bir ömür kadar güzeldi.
Ama yalanlar, sevgisizliğin en kurnaz maskesiydi.
O çocuk yine inandı,
Ve yine yaralandı.

Sevmeyi öğrendi sanmıştı,
Oysa sadece kaybetmeyi öğrenmişti.
Her yeni sevgide biraz daha eksildi,
Bir kalp, bir başka kalbin yükünü taşıyamadığında
Ağırlaşır zaman,
Ve çocuk sustu.

Bir köşede otururken,
Kendine sordu:
“Ben neden hep yarım kaldım?”
Cevap bir rüzgâr gibi geçti üzerinden;
“Çünkü seni tam sevecek kimseye inanmadın.”

Sonra anladı;
Sevgi, başkalarının dudaklarında değil,
Kendi kalbinin derinlerinde gizliydi.
Bir annenin yokluğu onu sabırla tanıştırmıştı,
Bir babanın eksikliği ise güçlü görünmenin maskesiyle.
Ama en çok, kendi sevgisizliğini sevmişti o çocuk,
Çünkü başka kimse sevmemişti.

Yıllar geçti,
Kırık bir adam oldu o çocuk.
Ne kimseden nefret etti,
Ne de birine tam güvenebildi.
Sadece sessiz kaldı.
Bir gün bir aynanın karşısına geçti,
Ve dedi ki:
“Ben artık kimsenin sevgisini değil,
Kendi sevgimi arıyorum.”

İşte o gün,
Yıllardır kayıp olan çocuk geri döndü.
Gözlerindeki boşluk yerini bir fark edişe bıraktı,
Kalbindeki delikler, kendi elleriyle dikildi.
Çünkü gerçek sevgi,
Ne anneyle başlar ne sevgiliyle biter.
Gerçek sevgi,
İnsanın kendini affetmesiyle başlar.

Babasız büyüyen kalbiyle,
Annesiz kalan yanını sararken öğrendi bunu.
Dış dünyanın sevgisizliğine rağmen,
Kendi içinde bir sıcaklık yeşertti.
Ve işte o zaman,
Sevgi artık bir ihtiyaç değil,
Bir varoluştu.

O çocuk, artık sevilmeyi beklemiyor,
Çünkü sevmeyi biliyordu.
Kendini, geçmişini, yaralarını…
Hepsini, eksiksizce.
Ve nihayet, o kırık sevgi tamamlandı.

Bir çocuk büyüdü sevgisizliğin ortasında,
Ve sonunda öğrendi;
Sevgi, bulunacak bir şey değil,
Olunacak bir şeydir.
Çünkü gerçek sevgi,
Bir kalbin, kendini affettiği anda başlar.

Mehmet Bildir