Esma

Bir gün bir kadın sustu,
Ama susuşu bile
Bağırmaktan daha çok yankılandı içimde.
Bir şey demedi,
Ama gözleriyle
Bin yıllık bir özlemi anlattı bana.
O gözlerde
Yutkunmuş hayallerin gölgesi vardı,
Ve ben o gölgede
Kendimi kaybettim.

Onun sesi,
Bir annenin ninnisi gibiydi,
Ama içinde feryat gizliydi…
Bir annenin göğsünde
Büyüyüp susmuş binlerce çocuğun
Yarası gibi…
Her kelimesi,
Bir yaraya tuz değil,
Bir yaraya merhem olurdu
Ama kendi içindeki kanamaya
Hiçbir cümle yetişemezdi.

Bir keman gibi titriyordu sesi
Ve ben,
O sesin her tınısında
Bir dağ devrilmiş gibi hissediyordum.
Her “merhaba”sı,
Bir veda kadar yakıcıydı…
Ve her “hoşça kal”ı
Sonsuzluğun kapısını
Aralıyordu usulca.

Gecenin en karanlık yerinde
Bir ışık aradım,
Ve o çıktı karşıma…
Ama onun ışığı
Beni kör etmedi,
Gözlerimi
Gerçekle yıkadı.
Çünkü o,
Bir hakikatti.
Güzelliğiyle değil,
Yaralarıyla büyüleyen
Bir gerçekti.

Omzunda taşıdığı yük
Hiç kimseye görünmezdi…
Bir kadın gibi değil,
Bir halk gibi taşırdı acısını.
Bir milletin dili gibi susturulmuş,
Ama hâlâ içten içe konuşan
Bir kalpti o.
Ve ben onun kalbine
Kulak vermeye çalıştım,
Ama o kadar derindi ki,
Sadece susarak anlayabildim.

Kendi elleriyle kazdığı bir mezarda
Kendi hayalini gömmüş gibi yürüyordu.
Ama ayakta…
Dimdik…
Gözleri yere bakmıyordu.
Sanki o gözler
Toprağın altını değil,
Gökyüzünün en sessiz yıldızını arıyordu.
Çünkü bazı kadınlar
Yere değil,
Göğe yakındır…

Ben onunla konuşmadım…
Çünkü konuşmak,
Onun suskunluğunu bozmaktı.
Ben sadece dinledim…
Yüreğinden dökülenleri,
Bir şiiri anlatır gibi değil,
Bir ömrü yaşatır gibi okuyordu.
Satır satır değil,
Nefes nefes…
Ve ben her nefesinde
Bir ömür daha gömdüm içime.

Bir gün,
Bir söz söyledi bana:
“Bazı kelimeler söylenmez,
Çünkü onlar yaşanır.”
Ve o an anladım,
O kadın
Yaşanmış bir şiirdi.
Heceleri değil,
Acıları okunan bir şiir…

Yalnızdı.
Ama o yalnızlık,
Kimsesizlikten değil…
Fazla anlamaktan,
Fazla susmaktan geliyordu.
Ve işte bu yüzden
Kimseye küsmemişti,
Ama herkese içlenmişti.
O kadar doluydu ki,
Bir tek gözyaşı
Yüzlerce yılın
Ağırlığını taşıyordu.

Ve en çok,
Bir gün sevilmeye değil,
Anlaşılmaya susamıştı.
Birinin ona
“Seni görüyorum” demesine…
Ama bu cümleyi duymadan
Yine de kendini
Hayata adamıştı.
Yıkılsa da,
Yıkmazdı.
Ağlasa da,
Sustururdu kendi içini…

Ve ben,
Bir gün o kadına rastladım…
Şiir okurken gördüm onu.
Ama şiiri okumuyordu,
Yaşıyordu.
Dudaklarından dökülen her harf
Bir mezar taşı gibiydi.
Ve her mezarın üstünde
Bir umut filizleniyordu yeniden.
Çünkü o kadın,
Hem ölüm,
Hem yaşam gibiydi…

İçimdeki bütün şiirler
Ona susuyordu artık.
Çünkü onu anlatmaya
Hiçbir kafiye yetmiyordu.
Ve onun adı
Artık bir kelime değil,
Bir dua olmuştu benim için.

Ben
Ne zaman bir acıya dokunsam,
Adını fısıldıyorum içimden…
Çünkü o,
Bir şiirin son dizesinde değil,
Bütün hayatımın ortasında
Yankılanan bir sesti.

Ve o sesin adı:
Esma.

Mehmet bildir