Gökyüzü Ve Okyanus

Sen gökyüzü ol, ben deniz;
Bırbirimize bakacağız sonsuza dek,
Senin mavi uçurumun üstünde rüzgâr gibi süzülen bulutların,
Benim derinliklerimde kaybolan canlılarım,
Her dalgamda bir sen, her fırtınamda bir nefesin.

Sen yıldızları seviyorsun, ben okyanusları;
Ama bir damla düşüyor dudaklarımdan
Ve içimde bir sızı beliriyor,
Tıpkı göğün yağmura susadığı an gibi…
Senin ışığın, benim karanlığımın içinden süzülüyor,
Ve birleştiğimiz yerde zaman, nefesini tutuyor.

Sen, göklerin genişliğinde özgürsün,
Ben ise denizlerin derinliğinde sessiz;
Ama ikimiz de aynı tutkuyu taşıyoruz:
Birbirimize ait olma arzusu,
Sessiz ama kudretli,
Fırtınalar kadar yoğun,
Dalgalar kadar kudretli.

Sen bulutlarla dans ediyorsun,
Ben mercanlarla, yosunlarla;
Senin ışığın, benim karanlığımı aydınlatıyor;
Ama yine de, her damla düştüğünde
İçimde bir boşluk büyüyor,
Tıpkı okyanusun bir parçası gökyüzüne yükseldiğinde hissettiği hüzün gibi.

Sen evreni seviyorsun, ben yeryüzünü;
Ama biz aynı şarkıyı söylüyoruz,
Farklı melodilerde, ama aynı ritimde.
Senin rüzgârın, benim dalgam;
Senin yıldızların, benim inci tanelerim;
Senin sonsuzluğun, benim derinliğim…
Ve hepsi birleştiğinde, biz oluyoruz:
Gökyüzü ve Okyanus.

Bazen susuyorum,
Senin sessizliğinle birleşmek için;
Bazen sen kayboluyorsun,
Ama ben dalgalarımda seni arıyorum,
Her köpüğümde, her akıntımda…
Ve biliyorum ki, senin ışığın her zaman bana dokunacak,
Tıpkı okyanusun derinliklerinden göğe yükselen bir damla gibi.

Senin bulutların gökyüzünde süzülürken,
Benim dalgalarım okyanusta yükseliyor;
Ve biz, ayrı ama birleşmiş bir sonsuzlukta yaşıyoruz.
Her fırtınada, her yağmurda, her sabah güneşinde
Birbirimizi hatırlıyoruz,
Ve her damla, bir kez daha bir araya gelme sözümüzü taşıyor.

Ve finalde…
Sen gökyüzü olarak ışığını evrenin sınırlarına kadar yayıyorsun,
Ben okyanus olarak derinliğimde saklı sırlarımla seni bekliyorum;
Bir damla bile düşse, fırtınalar birleşecek,
Rüzgâr ve dalga, yıldız ve mercan birbirine karışacak,
Ve biz,
Gökyüzü ve Okyanus,
Zamanın, mekanın, ve bütün duyguların ötesinde,
Kırılmadan, parçalanmadan,
Sonsuz bir yankı gibi birbirimize bakacağız;
Senin ışığın benim derinliklerime düşerken,
Benim sessizliğim senin bulutlarında yükselirken,
Ve bu sonsuz birleşimde
Evrenin bütün renkleri ve bütün sessizlikleri
İçimizde tek bir nefes hâline gelecek,
Tıpkı okyanusun gökyüzüne dokunan bir damla gibi…


Mehmet Bildir