ELVEDA DİYECEĞİM BİLE GELMEDİ DİLİME

Sustum
Yutkunarak gömdüm adını içime,
Ne bir “kal” diyebildim,
Ne de “git” diyebildim seslice…
Yalnızca yandım…
İçimden, derinden, sessizce…

Sen vedasız gidişlerin ustasıydın,
Ben seni,
Elveda bile diyemeden uğurlayan zavallı…

Kırılmış bir aynaydım elinde,
Her parçamda sen…
Her kırığımda canım…

Sokağından geçmeye utanırım şimdi,
Bir zamanlar adını ezberlediğim sokaktan…
Seninle hayal kurduğum gecelerden
Artık sadece yıkık bir dua kaldı avucumda.

Ben seni sevdim…
Ama sen yok saydın sevgimi.
Ben seni bekledim…
Ama sen dönmeyi bile unutacak kadar gittin.

Her “elveda” seni alıp götürmedi mi zaten benden?
Her vedada biraz daha öldüm ben…
Ama gülmedim, kimseye anlatmadım.
Ben kendime bile anlatamadım sensizliği.

Gözyaşlarım, içime damladı gece gece…
Bir sen eksiktin,
Bir sen…
O da artık eksik değil; tamamen yok.

Ve şimdi
Bu satırlar sana son sitemim,
Son susuşum…
Son yangınım…

Elveda…
Bu defa
Gerçekten
ELVEDA

Sana anlatamadığım ne varsa,
Boğazımda düğüm, yüreğimde yangın kaldı…
Sen gidişi öğrendin,
Ben kalakalmayı…
Sensizliği,
Sensizken bile seni sevmeyi öğrendim.

Geceleri saydım tek tek,
Hangi geceydi seni en son düşündüğüm…
Bilmiyorum.
Çünkü her gece seninle geçti,
Ama bir tekinde bile sen benimle değildin.

Bir yabancıdan farksızsın şimdi,
Ama acın…
En tanıdık misafirim gibi,
Her gün geliyor
Ve her seferinde içimi biraz daha kurutup gidiyor.

Seninle başlayan dualarım var hâlâ,
Ama artık adını anmıyorlar…
Sana açılan tüm kapılar
Artık yüzüme kapanıyor.

Ben seni beklemekten geç kaldım kendime…
Seninle yaşlanmadan,
Sensiz çürüdüm içimde.

Oysa ne hayallerimiz vardı, hatırlıyor musun?
Sen unuttun.
Ben hâlâ unutmadım.
Her sabah,
Uyanır uyanmaz gözlerimi
Yokluğuna açıyorum hâlâ…

Bir sevda bu kadar mı yarım kalır?
Bir ömür bu kadar mı mahvolur?
Bir elveda…
Bütün hayatı bitirir mi?

Bitirdi.
Ben sana kalbimi verdim,
Sen onu susarak boğdun…
Ben sana bir ömür adadım,
Sen gözlerimi bile görmeden geçtin o yoldan.

Bir “özür” bile düşmedi dudaklarından,
Bir “pişmanlık” bile uğramadı bakışlarına…
Sen giderken bende ne kaldı biliyor musun?
Sadece yanık bir sesin,
Ve yarım kalan bir hayalin.

Şimdi ne sen varsın,
Ne de sana dair umut…
Koca bir enkaz kaldı senden geriye,
Ve altında ben…
Yaşıyor gibi yaparak, her gün biraz daha ölerek.

Bir gün biri sana beni sorarsa,
“Kimdi?” derlerse,
Hiçbir şey söyleme.
Çünkü sen,
Beni tanımayı bile hak etmedin.

Ve bil ki…
Senin “elveda” dediğin o an,
Benim ruhumun gömüldüğü andı.

Kalbim hâlâ atıyor belki,
Ama o kalp artık seni sevmiyor.

Elveda demek kolaydı sana…
Ama ben
Her “elveda”da biraz daha mezara yürüdüm.