Biliyorum…
Bir gün bu şehirde adımlarımızın izini bile bulamayacağım.
Sesin, rüzgârın uğultusuna karışacak,
Kokun, başka bir omzun üzerinde solacak.

Bana bakarken sakladığın o uzak bakışları
Hâlâ gözlerimin içinde taşıyorum.
Ve anladım…
Sevmek yetmiyor,
Bazen insan, sevdiğini bile terk edebiliyor.

Sessizlik…
Boğuyor içimi,
En çok da suskunluğunla yıprandım ben.
Söylemediğin sözler,
Söylediklerinden daha çok yakıyor hâlâ.

Geceler artık başka kokuyor,
Yıldızlar bile başka yanıyor.
Sanki gökyüzü bile
Bizim adımıza yas tutuyor.

Git gidebildiğin kadar…
Çünkü ben, dönersen karşılamayacak kadar
Yorgunum artık.
Kalbimde hâlâ yerin var sanma,
Orası çoktan enkaza döndü.

Biliyor musun…
En çok da susarken anlattın bana gidişini.
Ne bir veda,
Ne de kalmamı isteyen bir bakış bıraktın geride.

Şimdi bu sokaklar
Adımlarımıza ihanet ediyor.
Her köşe başında bir hatıramız
Yavaş yavaş çürüyor.

Zaman, bizden yana akmıyor artık.
Günler birbirine benziyor,
Geceler, karanlığıyla üstüme yığılıyor.
Ve ben,
Adını anmadan seni düşünmeyi öğrendim.

Artık ne şarkılar bize dokunuyor,
Ne de rüzgâr aynı esiyor.
Her şey sustu,
Tıpkı senin sustuğun gibi…

Ve biliyorum…
Bu hikâyenin son satırını çoktan yazdık.
Geriye sadece,
Okunmayan bir mektubun ağırlığı kaldı elimde.

Ve şimdi
Yalnızlığın soğuk sokaklarında yürürken,
Gözlerim arıyor seni,
Ama bulamıyor…
Çünkü artık yoksun,
Sadece yitik bir hayal gibi kalmışsın.

Kalbimdeki enkazın arasında
Kırık umutlar sessizce çürürken,
Bir zamanlar “biz” dediğimiz her şey
Küllerinden yeniden doğmayı bekliyor.

Ama ne zaman, bilmiyorum…
Belki de hiç mümkün değil artık.
Çünkü bazen en büyük sevgi,
En derin sessizlikte kaybolur gider.

Ve son bir kez bakıyorum geriye,
Artık o eski ışıklar sönmüş gökyüzünde.
Sözler susmuş, hayaller yıkılmış olsa da,
İçimde kalan tüm acıya rağmen,
Bir parça huzur arıyorum şimdi.

Çünkü terk etmek belki en ağır ders,
Ama yaşamak, yeniden başlamak demek…
Ve ben, enkazın içinden doğrulup,
Kendi yolumu çizeceğim yeniden.

Sessizlik içinde kaybolan sevgimiz,
Belki de en güzel veda böyleydi;
Söyleyemediklerimizle dolu,
Ama özgür bırakılmış kalplerle.