Yüreğimde susmayan bir isyan var,
Her nefeste kanayan bir yara…
Alın yazım dediğin zincir mi kader,
Ben bu zinciri boza boza yaşıyorum hâlâ.

Gözlerimde karanlığın izi,
Ellerde paramparça düşlerim,
Bir yolcu gibi sahipsiz,
Bir garip gibi gölgesizim.

Kavgam var kaderle,
Çünkü ben seçmedim bu acıyı,
Ben istemedim yarı yolda bırakılmayı,
Ben yazmadım bu yalnızlığı…

Beni vuran eller dost bildiklerimdi,
Beni yakan sözler sevda diye söylenenler…
Şimdi her gece gökyüzüne haykırıyorum:
“Ey kader! Bana neyi bıraktın ki sevmeden?”

Yüreğim ölüyor, ama dimdik ayakta,
Çeksem de acıyı, kırılmam hayata…
Benim savaşım, benim yaram, benim kavga,
Ömrüm boyunca kaderle baş başa…


Hangi dağın yamacında saklı huzur,
Hangi gecenin sabahında umut var?
Ben yıllardır karanlığa tutunurken
Kader, sen bana hangi yarayı sakladın?

Yıkıldım… ama yere serilmedim,
Yandım… ama küllerimden dirildim.
Her darbende biraz daha taşlaştı kalbim,
Ama asla senden af dilemedim.

Gözlerimde yağmur, içimde yangın,
Her hatıra bir mezar taşıdır şimdi.
Sevdalar gömdüm, umutlar gömdüm,
Ama içimde hâlâ yenilmez bir deli.

Ey kader!
Sen beni sınadın, ben seni inkâr ettim,
Sen bana sus dedin, ben haykırdım.
Her şeyimi aldın, kalbimi bile,
Ama gururumu asla çalamadın!

Kavgam seninle bitmeyecek,
Son nefesime kadar sürecek…
Ve bil ki, ben ölürsem bile
Toprağımda bile baş kaldıracak yüreğim sana!