Bilmiyorum ya… ben çok mu sahiplendim seni,
yoksa sen mi hiç bilmedin bendeki yerini?
Belki de ben seni kalbimin en sessiz köşesine yazarken,
sen beni elinin tersiyle itilecek bir his sandın.
Çok mu sevdim bilmiyorum…
Ama sen hiç sevmedin orası acıtıyor.

Belki de sana fazla geldim,
senin taşıyamadığını ben yük sandım kendime.
Sen adımı unuturken ben sana dua ettim,
sen arkanı dönerken ben içimde kapılar kapattım.

Anlamadın…
Ben seni kaybetmekten değil,
hiç sahip olmamış gibi davranmandan yandım.
Sen işte öylesine biri sandın beni,
o yüzden bu kadar acıyor içim.

Ben seni kalbimin en derin yerine saklarken,
sen beni hep dışarıdan izledin…
ben içimde büyüttüm seni,
sen ise adımı bile büyütmedin zihninde.

Sana bir adım gelmek için kendimi parçaladım,
sen ise olduğun yerde durup
‘gelmesen de olur’ der gibi baktın hayata.
Benim yük diye sahip çıktığıma,
sen değer vermeye bile üşendin.
Galiba en çok da buna kırıldım…

Sen susarken ben içimde fırtına taşıdım,
sen uzak kalırken ben her gece sana yaklaştım.
Bir kere ‘gitme’ deseydin kalbimi bırakırdım avuçlarına,
ama sen benim sessiz çığlıklarımı bile duymadın.
Ben sana tutundukça sen benden koptun,
ben seni anlatacak kelime bulamazken
sen beni bir cümlenin arasına bile sıkıştırmadın.

Ve biliyor musun…
Belki de en ağır yanım,
senin hiç üzülmediğin bir acıya
benim günlerdir mahkûm olmam.

Gecenin en karanlık anında,
sensizliğin içinde kayboldum ben.
Senin adını anmak bile yordu yüreğimi,
oysa ben her an seni yaşadım,
her an seni özledim,
her an senin için ağladım.

Ama sen…
Sen gidiyorsun kendi hikâyenden utanmadan,
bense burada paramparça,
kendimi kaybetmiş,
sessizliğe mahkûm olmuş bir yürekle kaldım.

İşte bu yüzden ağır,
bu yüzden kırgın,
bu yüzden sensiz bir hayat…
Her an seninle dolu hayallerim,
şimdi sadece küllenmiş bir yıkıntı gibi…
Dokunamadığın yerde büyüyen hasretim,
beni canlı canlı yakan bir yangın gibi.

Ve bil ki,
seni sevmenin en büyük bedeli,
senin hiç sevmediğin bir acıya alışmak oldu.
Her sabah yeniden parçalanmak,
her gece yeniden yalnız kalmak…
Ama bilmesen de,
ben buradayım hâlâ,
seninle dolu,
seninle yıkık,
ama seni bekleyen…

Belki de bilmek istemedin,
ya da bilmeyi göze alamadın.
Ama her şey ortada,
gözlerimdeki o sönmek bilmeyen yangın,
dudaklarımda hep seni çağıran sessiz bir haykırış.
Sensiz geçen her dakika,
beni biraz daha tüketti,
biraz daha yıprattı,
biraz daha unutulmaya mahkûm etti.

Ve şimdi anlıyorum ki,
bazen en çok seven, en çok zarar görüyor.
Ama buna rağmen vazgeçmek kolay mı?
Yaralı kalbimle hâlâ seni seviyorum…
İçimde biriktirdiğim her umut,
senin umursamazlığınla paramparça oldu.
Bir kez olsun ‘seninleyim’ demedin,
ben ise ‘belki’ diye avuttum kendimi.

Seni beklerken geçen yıllar,
en büyük yalnızlığım oldu.
Çünkü yanında olmamak değil,
yanında olmama izin verilmemek en acısıydı.
Ve şimdi,
bu yıkık şehirde sadece ben kaldım,
seninle dolu, seninle kaybolmuş bir ben.

Ve işte şimdi,
her şey suskunluğa dönerken,
ben hâlâ seni bekliyorum,
ama artık bilinmezlikte değil,
unutulmuşlukta,
sessizlikte kaybolan bir sevda olarak.
Sen bilmiyorsun,
belki de hiç bilmeyeceksin,
benim ne kadar yandığımı,
ne kadar kırıldığımı.

Ama en acısı şu ki,
ben seni bırakamıyorum,
sen ise çoktan gitmişsin,
benden çok uzaklara,
benim kalbimin çok ötesine.
Ve ben,
bu ağır yükle,
bu derin sızıyla,
yalnız kalmaya mahkûm.