Ve Hiç Kimse Bilmedi

Ben seni…
Yaşamakla ölmek arasında sıkışmış bir cümlenin ortasında sevdim.
Ne başı vardı bu sevdanın,
Ne de sonu…
Yalnızca sustum.
Çünkü her sözcük,
Seni biraz daha kaybetmekti.

Gözlerin…
Bana ilk defa yalanı öğreten kutsal bir mezardı.
Ben her bakışında yeniden gömüldüm,
Toprağına bile alıştım
Çünkü yokluğun bile senden daha sadıktı…

Zamanla öğrendim:
Aşk sadece iki kalbin çarpması değilmiş…
Bazen bir kalbin,
Sessizce durmasıymış.

Ve ben durdum…
Nefes almayı, konuşmayı, beklemeyi…
Hepsini birer birer unuttum.
Geceleri uyumadım,
Çünkü rüyalarımda bile
Senin gidişin yankılanıyordu.

Sen beni…
Kendi içimde yavaş yavaş terk ettin.
Öyle usulca gittin ki,
Ardından bir kapı bile kapanmadı.
Ama ben kaldım.
İçimde sonsuz bir veda gibi,
Bir vedaya bile layık görülmeden.

Sahi,
Bir adam seni severken ölmüşse…
Ama kimse fark etmemişse,
O gerçekten yaşamış sayılır mı?

Yalnızlık bir evse,
Ben o evin en boş odasında yaşıyorum.
Adına hiç seslenmiyorum artık,
Çünkü sesin bile benden vazgeçti.

Umutlarımın bittiği gün,
Senin gözlerinden doğmuştum.
Ve sen beni,
Kendinden doğurup
Başkasının mezarına gömdün…

Bir duvar gibiydim artık;
Ne yıkılıyorum,
Ne üstüme gelenleri durdurabiliyorum.
Ve insanlar hâlâ sevmenin umut olduğunu sanıyor…
Oysa ben,
Sana tutundukça kendimden düşüyordum.

Söyle…
Aynı şehirde yaşayıp,
Aynı yıldızlara bakıp,
Aynı acıyla yanmak nasıl mümkün oldu?

Ben seni
Kalbimin kırık dökük en kuytu yerine sakladım.
Sakladıkça da kaybettim.
Artık seninle değil,
Sana ait anılarımla kavga ediyorum.

Bu şiir,
Artık yalnızca bir adamın son çığlığıdır.
Kimse duymadı.
Çünkü herkes konuşanın güçlü olduğunu sandı.
Oysa ben en çok susarken can verdim.

Ve şimdi…
Ne aşk kaldı,
Ne umut,
Ne de adını anarken titreyen bir ben.

Ama şunu unutma:
Ben seni bir insan gibi değil,
Bir suskunluk gibi sevdim.
O yüzden kimse bilmedi.

Ve Hiç Kimse Bilmedi…
Ben seni sevdim,
Ama kendimi kaybettim.

Mehmet bildir