‎Göçebe Sevdada Kavuşmak
‎
‎Sen benim yaşamdan vaz geçtiğim…
‎Aşkın yalan olduğuna inandığım,
‎Umutlarımın bittiği an
‎Bana yeniden doğan nefesimsin.
‎Ama bu kez,
‎Bir dağın yamacında,
‎Güneşin göçtüğü yerde,
‎Bir göçebe çadırında sevdim seni…
‎
‎Rüzgârın dilinde Kürtçe türküler vardı,
‎Mardin’den Van’a uzanan ağıtlar.
‎Ben seni,
‎Sadece bir kalpte değil,
‎Tarihin taşlarına oydum.
‎
‎Bir çobanın kavalında başlayan melodiyle
‎Sana doğru yürüdüm.
‎Karanlık bastığında,
‎Kandil gibi yandın
‎Bir ova kadar berrak,
‎Bir dağ kadar yüce,
‎Bir orman gibi serin...
‎
‎Kalem sustu, kâğıt yandı,
‎Ama senin adın
‎Nemrut’un zirvesine yazıldı.
‎Ne bir ressamın fırçası,
‎Ne de bir şairin dizesi
‎Seni tarif edemezdi.
‎
‎Çünkü sen,
‎Fırat’ın aktığı,
‎Dicle’nin sustuğu,
‎Hasankeyf’in yıkıldığı yerden
‎Yeniden doğan aşksın…
‎
‎Ben seni,
‎Yüzyıllardır aranan
‎Ve bir tek göçebenin kalbinde
‎Bulunan o özgürlük gibi sevdim.
‎
‎Ne şehir isterdim,
‎Ne unvan, ne yol…
‎Sadece seninle,
‎Bir dağ başında,
‎Bir tenhada,
‎Bir sazın gölgesinde,
‎Bir tebessümde
‎Yaşamayı…
‎
‎Çünkü sen,
‎Adıyaman’da bir ağıt,
‎Diyarbakır’da bir gülüş,
‎Batman’da yarım kalmış bir hikâye,
‎Ve benim bütün yarınlarımsın.
‎
‎Ama bil ki…
‎Bizim aşkımızı ne yasalar anladı,
‎Ne yollar kaldırdı,
‎Ne de zaman…
‎Biz, mum ışığında yazılan mektuplarla büyüttük sevgimizi,
‎İsmini söylemenin bile yasak olduğu günlerde,
‎Gizli dualarla,
‎Toprağın altına gömülen kelimelerle andık birbirimizi.
‎
‎Sen bana,
‎Kars’ta kar yağarken yazılmış
‎Ve hiçbir postacının teslim edemediği
‎Bir aşk mektubu gibi geldin…
‎Zarfın yırtıktı,
‎Ama içindeki kelimeler
‎Bin yıla bedeldi.
‎
‎Gözlerinden,
‎Sürgün yemiş dillerin özlemi dökülüyordu.
‎Ben seni,
‎Ne trenle, ne uçağa binip aradım…
‎Sadece yüreğimin haritasında
‎Saklı kalan köy yollarında buldum seni.
‎
‎Senin teninde
‎Mazıdağ’ın kokusu vardı,
‎Üzerinde kömür isi,
‎Ama yüreğinde yıldızlardan daha parlak
‎Bir sevda taşıyordun.
‎
‎Biz birbirimize
‎Herkesin kavuşmak dediği yerde değil,
‎Hiç kimsenin uğramadığı
‎Bir mezra başında dokunduk.
‎Ne çeyiz serildi,
‎Ne kına yakıldı,
‎Sadece gözlerimiz
‎Birbirine "ölümüne" dedi usulca.
‎
‎Bir gece,
‎Hakkâri’nin dağlarında,
‎Yalnız bir mum ışığında yazdım sana:
‎“Ben seni gördüğüm günden beri
‎Yaşamaya çalışmıyorum,
‎Sana ulaşana kadar
‎Sadece bekliyorum…”
‎
‎Sana kavuşmak,
‎Bir destan değilse,
‎Edebiyat yalandır.
‎Çünkü seninle olan her adım
‎Bir satırdı,
‎Ve her suskunluk
‎Bir sayfa oldu bana.
‎
‎
‎Ve şimdi...
‎Koynumda hâlâ senin ilk mektubun…
‎Üzerinde senin parmak izin,
‎Köşesi yanmış,
‎Ama sözcükleri hâlâ yanan
‎Bir aşkın hatırası…
‎
‎Bizi kimse anlamasın artık,
‎Yeter ki biz,
‎Yüreklerimizin göçebe toprağında
‎Kök salalım…
‎
‎Seninle,
‎Bir ağaç gibi dimdik,
‎Bir türkü gibi sonsuz yaşayayım.
‎Ne şiir tamamlasın bizi,
‎Ne roman…
‎Sadece ismimiz yan yana dursun:
‎
‎Mehmet Bildir