Kırık Yankı

Bazı sesler vardır,
insan kendi çığlığında sağır olur…
Bazı suskunluklar vardır,
ölümlerden bile daha canlıdır!
Ben işte tam oradaydım!
Ne konuşabildim,
ne unutabildim...
Yalnızca bir yankı gibi çarptım
kendi iç duvarlarıma!
Ve her çarpışta biraz daha düştüm kendime...

Ben seni öyle sevmedim sadece...
Ben seni ömrümün eksik kalan hecesiyle tamamladım!
Adını her söylediğimde
bir şehir yıkıldı içimde,
sen sustun!
Ben her sustuğumda
bir ordu geçip gitti kalbimden,
sen duymadın!

Sana kelime değil,
bir yaşam bırakmak istedim.
Ama sen beni
bir cümlenin içinde unuttun.
Ben seni ömrümün baş harfi bildim,
sen beni dipnot bile yapmadın!

Ve işte o gün...
Bağıra bağıra anlatmak istediğim her şeyi,
ağlaya ağlaya içime gömdüm!
Çünkü anlatmak yetmedi!
Çünkü hiçbir kelime
beni senin kadar kanatmadı!

Ben senin gözlerine değil,
beni yok saymana aşıktım!
Çünkü ancak yok sayılan bir adam,
kendini bu kadar çok yazabilir!

Senin gidişin,
bir veda gibi değildi…
Bir kıyamet gibiydi:
önce ben yandım,
sonra zaman durdu!

Beni tanıyan herkes,
gülüşümle konuştu…
Ama sen…
Sen sadece suskunluğuma dokundun.
Ve ben sadece senin yanında
sessizliği sevmeyi öğrendim.

Ben seni beklemedim,
ben seni öldürmemek için bekledim!
Çünkü içimdeki en büyük katil,
senin ellerinden giyinmişti sevgiyi!

Ben seni sevmedim sadece,
ben seni taşıdım!
Yıllarca,
omuzlarımda değil…
kalbimin en yük taşıyan sessizliğinde!
Sen her “bitti” dediğinde,
ben yeniden başladım sana!
Sen her “gidemem” dediğinde,
ben içimden biraz daha gittim!

Ve şimdi...
Kaldığım yerden susuyorum!
Artık hiçbir kelimeyi sahiplenmiyorum,
çünkü en çok konuşanlar
hiçbir şeyi anlatamıyor!

Ey kalbimi ezber bilip
beni unutan kadın!
Beni herkes öldü sanacak…
Ama ben,
yaşarken gömüldüm sana!

Ben artık bir şiir değilim,
okunmayan bir çığlığım!
Ve seni sevmek...
Kendi mezar taşımı ellerimle yazmaktı!

Şimdi sor bana:
"Neden bunca acıyı şiire döktün?"
Çünkü ben sevilmedim,
ben hiç unutulmadım da...
Ben sadece… hiç var olmamış gibi yok sayıldım!

Ve bir gün...
Biri adını andığında,
yüzümde yankılanan o suskunlukla karşılaşacak.
O an anlayacaksın:
Ben seni unutmadım,
sadece hatırlamak canımı fazla acıttığı için
bir daha hiç kendime dönemedim.

Mehmet Bildir