Yalanın Depremiyle Göçtüm İçimden

Sen gittiğinde...
Ben kalmadım.
Sadece aynalarda
benden kalan kırık yankılar vardı,
ve her biri birer mezardı gözlerimin içinde.

Yalan…
Bir kelime değilmiş,
Bir hayatmış.
Senin sesinle başlayıp,
benim suskunluğumla biten uzun bir mezar taşıymış.
Adımı bile silemeyecek kadar yorgun
bir yok oluşun yankısıymış.

Ben,
bir uykunun içinde
sürekli uyanan
ve her seferinde aynı ihaneti yeniden yaşayan
bir düş’ün paramparça halini yaşadım.

Sana güvenmek,
uçurumun kenarında
gözlerini kapatıp
"tutarsın" diye boşluğa yürümekmiş.
Sen tutmadın.
Ben düşmedim...
Çünkü yere çarpacak kadar bile kalmamıştım içimde.

O şarkıyı her duyduğumda,
sanki kalbim bir enkazın altından
bir kez daha bağırıyor.
"Çıkartın beni buradan!" diye değil…
"Ölmek bile bu sevgiden daha kolaydı..." diye.

Sen,
beni içimde öldürdüğün gün
toprağa değil,
sessizliğe gömüldüm.

Ve artık anlıyorum:
Bazı insanlar sevmez.
Sadece yanar, yakar,
sonra küllerini de inkâr eder.
Ve sen en çok,
yandığım halde
hiç ısınmadığım kıştın bana.

Yalan,
sadece bir cümle değilmiş.
Yalan, sensin.

Ve ben,
adını unuttuğum bir sevgilinin
adını hiç silemediğim acısıyım artık.
Bir daha hiçbir kalpte barınamayacak kadar eksilmiş,
bir şarkının mezar taşına kazınmış ismimle kaldım...

Ve o gece, ben sustum.
Ama içimde bir enkaz hâlâ nefes alıyordu...
Sadece gömülmeyi unuttular.

Mehmet bildir