Aşkın İçinden Geçerken

Ben bir sabahın en sessiz yerinden geçtim,
ellerim ceplerimde,
ceplerim sende.
Bir şehri değil, bir zamanı kaybettim.
Bir bakışın yankısı kaldı duvarlarda,
ve adını anmadan ağlayan aynalar.

Kahve kavanozunu açtım yine bugün,
koku eski bir fotoğraf gibi yayıldı odaya.
Bir fincanın içine dökülen su gibi aktı içim,
kaynar, sabırsız, seni hatırlatan.
Kendime dedim ki,
bak hayat devam ediyor,
ama hiçbir buhar, senin kadar yakmıyor gözlerimi.

Seni unutmuyorum —
çünkü unutmamak, seni yaşamak kadar zor değil.
Sen bir kelimenin ilk harfiydin,
bense o kelimenin sonsuz sensizliği
Birlikte başladık,
ama bitişi ben tek başıma öğrendim.

Gözlerin hâlâ içimde bir mevsim gibi duruyor,
her bakışında eriyen karlar var,
ve ben her defasında yeniden üşüyorum.
Rüzgâr bile senden bir parça taşıyor hâlâ,
kapımı çalıyor sessizce,
“buradaydım” diyor,
ama girmiyor içeri.

Bir zamanlar kalbim bir kuştu,
senin omzunda dinlenirdi.
Şimdi kanat sesleri uzaktan geliyor,
belki ben uçuyorum,
belki senin gökyüzün başka bir göğün altında.

Aşk —
bana kendimi kaybetmeyi öğretti.
Birini sevmek, bir haritayı yakmak gibiymiş.
Geri dönmek yok,
ama yine de yürüyorsun,
çünkü yollar bile senin adını fısıldıyor.

Sen geçtin içimden,
rüzgâr bir perdeyi araladığı gibi.
Ne tamamen girdin,
ne tamamen çıktın.
Ben arada kaldım —
dokunmakla vazgeçmek arasında,
susmakla bağırmak arasında,
ölmekle devam etmek arasında.

Bir akşamüstü,
gökyüzü senin sesin gibi kızardı.
O gün anladım,
aşk bir kalış değil,
uzun bir ayrılığın başka adıdır.
Sen gitmedin aslında,
sadece zamana karıştın.
Ben ise aynı saatte, aynı fincanda,
hala seni arıyorum —
bir kahve kokusunda, bir kelimenin gölgesinde.

Her şey geçti, diyorlar.
Oysa bazı şeyler geçmez.
Bazı duygular bir nehrin altında kalır,
ve yıllar geçse de,
su berraklaşmaz.
Senin adın da öyle kaldı bende —
telaffuz edemediğim bir acı,
ama sustukça büyüyen bir güzellik.

Artık öğrendim.
Aşk, “sahip olmak” değil,
“kayıp olmayı” kabullenmektir.
Birini sevmek,
kendini onun yokluğuna bırakmaktır.
Bir gölgeye sarılmak kadar delice,
bir ışığa bakmak kadar kör edici.

Ve ben,
senin gittiğin yerin rüzgârını dinliyorum her gece.
Bazen bir ses geliyor:
belki sensin,
belki içimdeki eksik tarafım konuşuyor.
Ama biliyorum,
her nefesim senin yankınla başlıyor,
ve her susuşum,
sana biraz daha benziyor.

Artık seni anmıyorum,
ama sensiz de olmuyorum.
Aşkın içinden geçtim ben,
ve orada kaldım.
Bir kelime gibi yarım,
bir dua gibi eksik,
ama senli.
Hüseyin Erdinç