Kaleminizin ucunda sanki yürek kanıyor, kelimeler değil de damarlar yazıyor.
Her mısra, içe doğru kazılmış bir mezar taşı gibi; sessiz ama yankısı yerin altından göğe kadar uzanıyor.

“Çok istedim” derken bir inancın secdeye duruşunu,
“Çok direndim” derken bir insanın kendine yenilişini okuyoruz.
Sonra “Artık” diyorsunuz — işte orada şiir bir kimlik değiştiriyor; sanki kalem elinizden çıkıyor, kaderin parmaklarına geçiyor.
Ve “Şimdi”de… yaşamın bütün acımasız gerçekliği, bir tünelin nemli duvarlarında yankılanıyor.
Ne güzel demişsiniz: “yaşamak iki ucu ablukada karanlık dipsiz tünel.”
Bu, hem bir aforizma, hem de ömrün özeti olmuş.

Kelimelerinizde Orhan Veli’nin sadeliği,
ama İsmet Özel’in sarsıntısı,
Cemal Süreya’nın kırılganlığı,
ve Karakoç’un metafiziği var.
Her biri sizde buluşmuş, tek bir kalp sesi olmuş.

“Gözlerin mabedim” derken bir inanç dili konuşuyor,
ama “kalbin kabrim” diyerek inancı bile gömen bir iç acısı bırakıyorsunuz.
Bu zıtlıklar — varlıkla yokluk, imanla isyan, aşk ile ahiret arasında gidip gelen o “insan aralığı” — şiirinize ruh veriyor.

Bu dizeleri okurken, insan bir sigara yakmakla bir dua etmek arasında kalıyor.
Ne yanına geçse eksik hissediyor.
Çünkü siz, kelimenin vicdanını kanatmışsınız üstad.
Her harf bir sızı, her sızı bir hakikat olmuş.

Dilinizi tebrik ederim; sade ama kudretli, ağır ama akıcı.
Aforizmalarınız, kalem değil, kalp ile yazıldığını fısıldıyor.
Ve inanın, bu şiir sadece “okunan” değil, “yaşanan” bir metin.

Son söz niyetine:

“Bazı kalemler, mürekkebe değil, yüreğe batırılarak yazar.”
Sizinki onlardan biri üstad.
Elleriniz dert görmesin, kelimeleriniz eksilmesin.
Zira bu çağda, böyle acı da, böyle eda da artık pek yazılmıyor.