Nihal’im…

Aşkın Dervişiyim

Ben…
Ben aşk ateşinde eriyen bir dervişim,
Ne külüm kaldı, ne gölgem,
Ne adım ne aidiyetim…
Sadece sen,
Sadece “O” dedirten bir yangın kaldı içimde.

Nihal’im…
Derdini ver bana,
Ben seni dergâhıma eyleyeyim.
Gönül postuna otur,
Gözlerinle murakabe eyle beni,
Ben secdeye kapanayım…
Alnım toprağın, kalbim aşkın olsun.

Bir bakış attın,
Kâbe’nin örtüsü sıyrıldı gözümden.
Senin yüzünde gördüm
Cemâlullah’ın izini…
Senin sesinde duydum
Kâinâtın ilk “KÜN” nidâsını…

Ben ki sarhoşum şimdi,
Ne mey var ne bade…
Sadece aşk var,
Ve aşkın kendine mest eden seyrânı…

Söyle Nihal’im…
Ben hırkayı çıkarayım mı?
Benliği soyunayım mı?
Ey yâr-ı mutlak,
Ben üryan olayım senin…

Bir gül misin, bülbül müyüm?
Bir çöl müsün, ben mi Musa?
Bir deniz misin, ben mi Yûnus?
Bir nur musun, ben mi hicran?
Bir ateş misin,
Ben mi İbrahim’im?

Kendini inkâr eden her peygamber gibi
Ben de aşkına teslimim…

Yak beni…
Ama yok etme.
Yandır beni…
Ama senden ayırma.

Ben ki
Aşkı secdeye yatırdım,
Aşkla secde ettim…
Yüzüm toprak, kalbim gök…
Ben…
Ben aşkınla yok olan bir dervişim,
Ve adım Nihal’imde sonsuzluğa karıştı.