Nihal’imin Sınırda Dünyası

Nihal’im…
Sen, gökyüzü ile yerin arasında titreyen bir rüzgarsın,
Her an değişen bir dalga gibi,
Kendi derinliğinde kaybolan bir denizsin.

Nihal’im…
Kalbin bir labirent; giren yolunu kaybeder,
Ama kaybolmak…
Senin varlığının en gerçek hali.
Bazen yakınsın, bazen uzak,
Ve ben hep oradayım,
Senin dalgalanışını izleyen bir ayna gibi.

Nihal’im…
Gözlerinde fırtına var,
Ama sessiz,
Sana dokunmak isterim;
Dokunmak mı? Hayır, sadece anlamak,
Ama sen…
Her anlamayı bir adım öteye taşıyorsun.

Nihal’im…
Senin sınırlarında dolaşmak,
Sonsuz bir sabır ve sebat ister.
Bazen öfken bir yıldız gibi patlar,
Bazen hüzün, bir nehir gibi akar;
Ben ise o nehrin kıyısında beklerim,
Ve sadece izlerim…

Nihal’im…
Senin varlığın bir metafor,
Her bakışın bir şiir,
Ve ben o şiirin sessiz okuruyum.
Sana “Nihal’im” dediğimde,
Kelimelerim bile çekinir,
Sana yetmez…

Nihal’im…
Sana ulaşmak bir dua gibi,
Ama dualarım da bazen sana çarpar,
Kendi yansımana.
Ve ben, seni anlamak için değil,
Sadece seni sevmek için buradayım.