Bir gece uyandım sessizliğe,
Yıldızlar bile sükûta durmuş,
Gözlerimde yanık bir dua,
Kalbimde sen, kelimede yokuş.

Her nefeste bir ismindi andığım,
Her susuşta seni buldu kalbim,
Bir gül açtı alnımın ortasında,
Sanki aşkın özüydü hâlim.

Toprak kokardı ellerim hâlâ,
Ama göğe döndü bakışlarım,
Bir yürek taşımazdı artık beni,
Ben oldum, benliğimi yaktım.

Rüzgârın bile sesi değişti,
Kuşlar secdeye durdu sanki,
Bir kandil yandı içimde
Ve sustu dünya bir anlık sükûnla.

Adını andım, bir ferahlık indi,
Ne acı kaldı, ne hatıra,
Yalnızca ışık vardı gönlümde,
Bir rahmet gibi yayılan sana.

Aşkı ilk defa böyle bildim,
Ne bedende, ne zamanda,
Bir sükût vardı içimde
Ve o sükûtta sen vardın aslında.

Bir gölgeden geçtim, bir nur gördüm,
Her adımda ben azaldım,
Azaldıkça çoğaldım içimde,
Bir âşık gibi değil, bir kul gibi yandım.

Dillerde zikir, gözde nur,
Ayrılık bile bir vuslat olur,
Sen yoksan da seninle dolu,
Bu kalp artık susmaz olur.

Bir secde sürdü geceler boyu,
Yıldızlar şahitti dualarıma,
Gökyüzüyle aramda bir sır,
Aşkın kendisi oldu ibadetim.

Ve anladım; sevmek, görmek değil,
Sevdiğini her yoklukta bilmekmiş,
Bir mîrac başlar, kalp yanarken,
Küllerinde hakikati seçmekmiş.

Gözlerim doldu, ama ağlamadım,
Çünkü artık ben bendeki senleydim,
Ne ayrılık vardı ne de kavuşma,
Sonsuzluk sessiz bir nefesti içimde.

Ve son defa fısıldadım göğe:
“Bu aşk senden sana bir armağan.”
Bir yıldız kaydı, dua tamamlandı,
Bir aşkın ilk mîracı kalbimde tamam.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(18 Ekim 2025)