Sessizlik iner gecenin koynuna,
Ama sen varsın, her sessizlikte.
Sözsüz konuşur gözlerin
Ve ben dinlerim kalbimin derinliğinde.

Rüzgâr bile usulca eser,
Senin adını fısıldar yapraklara.
Her nefeste varlığın hissedilir,
Sessizliğin içinde sen, en yakın, en uzak.

Ne şehir, ne kalabalık, ne gürültü,
Yok edemez seni içimdeki boşlukta.
Bir bakışın yeter, her ses susar
Ve dünya sadece seninle dolar.

Zaman durur o an,
Saatler anlamsızlaşır,
Her dakika seninle ölçülür,
Sessizliğin içinde sen, hayatın kendisi.

Bir yıldız düşer uzak bir gökyüzünden,
Ama senin ışığın daha parlak, daha yakın.
Ne kadar uzak olsan da,
Kalbimde hep sen varsın, sessizce.

Her düşüncem seninle başlar,
Her hayalim seninle biter.
Bir kelime bile söylemeye gerek yok,
Sessizliğin içinde sen her şeyi anlatır.

Ne yağmur, ne fırtına, ne gece karanlık,
Seni gizleyemez, varlığın parlar.
Ve ben kaybolurum o sessizlikte,
Seninle dolup taşan dünyamda.

Bir bakışın yeter, bir dokunuşun,
Sözlerden daha güçlü, sessizlikten derin.
Kalbim seni dinler, ruhum seni taşır,
Her an seninle doludur, sessizce.

Ne zaman yalnız kalsam,
Sen gelirsin sessizliğin ortasında.
Ve her fısıltında hayat bulurum,
Seninle dolar boşluklar, seninle tamamlanır.

Bir ömür yetmez anlatmaya seni,
Ama sessizliğin içinde bile hissedilir varlığın.
Seninle konuşur her rüzgâr,
Seninle gülümser her gölge ve ışık.

Bir damla umut düşer her sessizlikte
Ve ben seni bulurum orada.
Çünkü sessizliğin içinde sen,
En yakın ve en gerçek olan şeysin.

Ve bil ki sevgilim,
Her suskunlukta, her durakta, her nefeste,
Sadece sen varsın,
Sessizliğin içinde sen, her zaman, sonsuza dek.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ