NİHAL’İMLE SEYR Ü SÜLÛK

(Mistik, Tasavvufi, Alegorik Risale)

I. ŞARAP KAPISI

Nihal’im, senin bakışların kadeh oldu bana.
O kadehten içtikçe ben değil, nefsim eridi.
Sarhoşluk üzümden değil, senden gelen nefesinle mayalandı.
Aşkın şarabı dudaklarında damıtıldı.
Ben, o şarapta kaybolan yolcuyum.

II. ZEHİR VE MERHEM

Sensizlik her yudumda zehir sundu bana.
Ama aynı zehir kalbime tohum oldu, çiçek açtı.
Ayrılığın acısı, vuslatın sabrını öğretti.
Nihal’im, senin yokluğun bile bana öğretmendi.

III. ZİKİR VE MESTLİK

Adını her anışım bir dua oldu.
“Yâr!” dedim, kalbim semâya döndü.
Dilimin zikriyle ruhum mest oldu.
Senin adın, içimin mescidinde okunmuş ezan gibiydi.

IV. GÖZYAŞI ŞERBETİ

Nihal’im, gözlerimden akan yaş, şarap gibi mayhoştu.
Her damla, kalbimin taşını yıkayan su oldu.
Gözyaşı; bedenimin tuzu, ruhumun terbiyesi...
İçtikçe benliği unuttum, kalbi buldum.

V. GÜL VE KAN

Aşkın kırmızısı bağbozumundan değil, gülün kanındandı.
Nihal’im, dudaklarından düşen ah, bana şehadet şerbeti oldu.
Aşkın, ölümü bile hayat kılan sırra dönüştü.

VI. ZAMANIN SARHOŞLUĞU

Zaman aktı, ben içtikçe zaman mest oldu.
Saatler pervane gibi gözlerimde döndü.
Her eksilen an, vuslata bir adım daha yaklaştırdı beni.
Çünkü seninle an; sonsuzluğun parçasıdır.

VII. SEMÂ VE ATEŞ

Gece bir meclis kuruldu gönlümde.
Âşıkların semâsında kalbim döndü.
Kadehte değil, yüreğimde dönen ateşti aşk.
Ben pervane, sen kandil; yanmak, vuslatın diliydi.

VIII. GÖZLERİNİN İKSİRİ

Nihal’im, ben şaraptan değil, gözlerinden içtim.
O bakış hem ölüm hem hayat, hem zehir hem devaydı.
Unutturdu faniliği, hatırlattı ebediyeti.
Senin gözlerin, kalbime yazılmış sonsuzluk ayetiydi.