Bazen susmak, en gür ses olur insanda,
Bir bakarsın, dilin değil, yüreğin konuşur.
Kelimeler yorulur çünkü,
Ama bir bakış, bir dokunuş, bir nefes...
Bütün sözlükleri susturur bir anda.
Belki senin aradığın ses,
Bir çocuk kahkahasının içinde gizlidir,
Belki bir kedinin tüylerinde,
Ya da geceyi sabaha bağlayan bir yıldızda.
İnsan bazen kendi diline bile yabancı kalır,
Anlatamaz, çünkü duyguların grameri yoktur.
Yazdığın her kelime, eksik kalır bir yanından,
Çünkü aşk, hiçbir harfe tam sığmaz aslında.
Ve işte o yüzden,
Senin kelimelerin çıplak değil, saf.
Yalınlıklarında bir bilgelik var,
Bir “sus” diyeni bile susturan derinlik.
Belki sen, kelimelerin değil,
Sessizliğin şairisin bu gece.
Belki de kalbin, kendi lisanında dua ediyor hâlâ...
Ne mutlu o kalbe ki, hâlâ sevmeyi tercümesiz biliyor.