Kaç kez bir yalana inanır insan,
Göğsüne ağır bir taş gibi otururken sözler.
Bir gülüşe, bir vaade kaç kez aldanır insan,
Kendi içindeki sessizliğe bile küsecek kadar.

Kaç kez kırıldığı yerden tekrar kırılır insan,
Her parçası başka bir anıya saplanırken.

Bir bakmış, kalbi yokuşlarda yorulmuş,
Bir bakmış, gözlerine çok eski acılar yığılmış.

Yine de bırakmaz kendini öylece insan
Yanı başındaki karanlığa,
Çünkü umut hep vardır,
Çünkü umut, küllerden doğmayı hep başarmıştır.

Bir gün, en cılız ışık bile
Kaybolan birine yönünü buldurabilir,
En derin yaralarını iyileştirebilir...

Kaç kez düşerse düşsün insan,
Kendi gerçeğine tutunmayı öğrenirse eğer,
Yalanların içinden süzüle süzüle,
En sonunda hakikate kavuşur.

Ve kalbi
Tekrar sevmeyi ister
Ne öncekiler gibi, ne de şimdiki gibi:
İlk kez, kendi gibi.

Saf ve temiz...