Bir sabah uyandım, gökyüzü aynıydı,
Ama içimde kopan zincirler bambaşkaydı.
Artık fısıltı yok, hayata bağırıyorum,
Korkular sustu, ben yeniden doğuyorum.
Her düşüş meğer bir dersmiş gizlide,
Bu yara izleri, gücümün ta kendisi bende.

Biliyorum, bu son nefes değil daha yeni başlıyor.
Yere düşsem bile, içimdeki ateş yeniden savaşıyor.
Kırık parçaları toplar, kendi yolumu çizerim elbet.
Bu duvarları yıkan tek şey: içimdeki kuvvet!
Son nefes değil… hayır, daha yeni başlıyor!

O fırtınalar beni eğdi ama hiç kırmadı,
Geri dönüş yok artık, yolun sonu olmadı.
Her yokuşun ardında bir zirve saklanıyor,
Kalbimde yanan ateşi kimse söndüremiyor.

Sessizliğin içinden bir ses çağırıyor beni,
Karanlık inerken bile kaybetmedim kendimi.
Gölgeler çözülür, ben kalırım geriye
Bir kalp atışı yeter bana, yeniden dirilmeye.
Derin bir nefes alırım, dünya susar içimde,
Yıkıldığım tüm anlar dökülür gözlerime.
Ve biliyorum…
Her başlangıç saklıdır en son sanılan nefeste.