Bazen duruyorum yol ortasında
Ve soruyorum
Nereye gidiyor bu yolculuk
Adımlarım neden kayboluyor sessizlikte
İbre neden duruyor birden bire

Uzun sürüyor…
Bu kez içimdeki yolculuklar uzun sürüyor

Ama bu uzunluk bir soru mu,
Yoksa bir sorgu mu bilmiyorum

Belki bana göstermek istediği bir şey var,
Bir kapının aralığı, bir cümlenin kalan yarısı…

Ve ben, kendi içime bakarken
Yine de soruyorum

Gitmek istediğim yer neresi,
Orada kim olmayı umuyorum?

Ya da dönmek Ismedeğim yer neresi
Orada kim olduğumu sanıyorum

Sanki içimde upuzun koridorlar var
Sesim bir yankıya dönüşüyor; her seslenişinde
Benden beni çalan bir direnç oluyor sesslik

Adımlarımın nereye vardığını kimse bilmiyor
Ben bile

Birden çok kapı var önümde
Her kapı başka bir kapıya açılıyor
Ardında başka koridorlar
Her kapının ardında
Benden bir parça oturuyor
Beni bekliyor
Yorulmuş
Suskun
Bazen gözleri dolgun

Geri dönmek istiyorum
Ama dönüş bir yol değil artık
Dönüş ben olmayı yeniden öğrenmek belki
Belki unutulmuş bir nefesi yendin hatırlamak

İçimdeki yolculukar uzun sürüyor bu sefer
Korkuyorum

Ama adımlarımı durduramuyorum
Çünkü bir yerde
Hem yeni
Hem eski halim
Aynı sandalyede
Sessizce bana yer ayırıyor.

Uzun sürüyor bu kez içimdeki yolculuklar,
Adımlarım kayboluyor sessizlikte,
Rüzgâr bile kendi sessizliğini dinliyor,
ben yerine

Her dönüş vaadi, bir hayal gibi
Umutla başlayan, tereddütle biten
İmgeler arasında kaybolmuş bir ben,
Eski ben’e dönmek mümkün mü, bilmiyor

Omzumda bir ağırlık,
Suç gibi değil
Uzun süren yolculuklar gibi
Bazen yeniden doğmanın sessiz habercisi.

Belki...

Belki bu yol bitmez,
Belki dönüş başka bir kapıya açılır,
Ama her adım bir ses
Bir cümlenin yarısı, bir kapının aralığı.

Ve ben, usulca,
Kendi içimde yeniden şekilleniyorum,
Sessiz, sabırlı,
Yolculuğun kendisiyle barışmaktan başka bir yol kalmıyor bana
Ama biraz yorgun
Biraz karışık...