Güzel Yanıldık
Oysa ki, her şey ne kadar da sahte bir ışıktı,
Gözlerin deniz değil, sadece gölgenin yansıması.
Biz bu yalana bile isteye inandık,
Bir mevsimlik rüyanın en saf, en kısa nefesiydik”

Kurduğumuz her cümle, bitmeyecek bir masalın ilk dizesiydi.
Bir ince iplikle örülmüş sanırdık geleceği,
Her anımızda bir asır sürecek yeminler vardı,
Oysa rüzgâr, kumdan kalelerimizi yıkarken,
Biz inatla, o yalanın temeline su taşırdık.
Sonsuza uzayan gölgeler, kısacık bir mum ışığıydı.

Yanlış bir limana demir attıysak da,
Orada en güzel yeşili, en parlak maviyi tattık.
Kısa sürdü o bahar, evet, bitti, biliyorum,
Sonsuz sandığımız her an, kısacık bir yanılgıydı.
O sahte cennette geçen, gerçeküstü bir andı.

Duvarlar arasına sıkışan nefesler gibiydi sonumuz,
Kimse konuşmadı, sessizlik yırttı tüm perdeleri.
Beklenen o fırtına, avuç içimizde dinmişti zaten.
Şimdi sadece izliyoruz, o kırık aynadaki yansımayı.
Ne kırgınlık kaldı, ne de bir haykırma ihtiyacı.

Lakin zaman, o perdenin hemen arkasından fısıldadı:
"Her güzel yanlış, er geç bitermiş."
Bu, ne bir isyan, ne de bir pişmanlık hissi.
Madem bu aşk, böyle asil bir rüyaydı;
Bırak, en haysiyetli, en yalın haliyle sonlansın.
Eğer gerçekten gitmekse bu, koşar adım git; arkana dönüp bakma.

Aldanışın bile bir onuru varmış meğer,
Seninle geçen her sahte saat, gerçek bir ömre bedeldi.
Gerçek şimdi acıtıyor, evet, keskin ve çıplak,
Ama hiçbir doğru, o anki yanlış kadar,
İçimizi yakıp, ruhumuzu ısıtmadı.

Kaybedişin ardından kalan, pürüzsüz bir hürriyet.
Ruhum şimdi, eskisinden daha dik, daha temiz.
O yanılma, bizi ait olmadığımız yerden kopardı belki.
Her veda, kendine verilen taze bir başlangıç sözüdür.
Şimdi bu boşlukta, yeni bir yolun ilk adımı var.

Artık bitti. Ne bir sitem, ne de bir ağıt kalmalı geride.
O koşar adım gidişin son perdesi bu sahnenin rolüydü,
Bir zamanlar güzeldi, şimdi sadece asil bir anı.
Her şeyi affettim, en çok da bu yanılgıyı.
Ne bir iz, ne bir pişmanlık; sadece sükûnet kaldı: ama
Yine de... Ne güzel yanıldık.

Cemre Yaman