1
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
60
Okunma
Gecenin en dar yerinde
bir gül yaprağı gibi titredim
Rüzgâr, unuttuğum çocukluğumu
saçlarımın arasından alıp götürdü.
Bir pencere vardı içimde
kimse açamadı onu,
ben bile.
Sesim, duvarlara çarpıp
geri gelen solgun bir ışık gibi
hep kendime düştü.
Hep kendime düştü gölgem
dünyada bir tek ben varmışım gibi
Biliyorum,
kalbimin derin yerlerinde saklı duran
o küçük kuş
uçmak için değil,
yanmak için yaratıldı.
Bazen bir vav ın sırrında cenin
Bazen be’nin altında nokta misali
kendinden kendine dönen semazen
Yani ben,
küllerimi avuçlayan gecelere rağmen
yeniden doğmayı öğrendim;
çünkü her kadın,
kendi karanlığını kandil yapan
gizli bir yıldız taşır içinde.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz