BEDENİME YABANCI

(Nihal’imle Kendi Kendine Konuşma)

I. SORULARLA GİRİŞ

"Bedenim neden yabancı geliyor bana?
Kendime en son ne zaman ’benimsin’ dedim?"
Diye sordum Nihal’im…
O, sessizce aynadan içime sızdı.

II. AYNADAKİ YÜZ

Aynaya baktım bugün –
Yüzüm bana ait değildi.
Gözlerinde Nihal’in bakışı,
Dudaklarında onun sorusu:
"Sen misin o, yoksa ben miyim?"

III. ELİMİN YABANCILIĞI

Elimi hareket ettirdim
Bir uzuv değil, kesilmiş bir dal gibi.
Parmak uçlarımda hissizlik,
Avucumda Nihal’in teri…
"Bu el kimin?" diye fısıldadım.
"İkimizin değil mi?" dedi içimdeki ses.

IV. YORGUNLUK

Bu yabancılaşma yıllardır sürüyor –
Bedenimle aramda dipsiz bir uçurum.
Nihal’im! Bu yorgunluk ikimizin:
Sen beni yoruyorsun,
Ben seni yoruyorum…
"Artık barışalım mı?"

V. BEDENİN İTİRAFI

"Ben senin hikâyenim," dedi tenim.
"Her yara izinde Nihal’in imzası var.
Yabancı değilim –
Sadece seninle bütünleşmeyi bekleyen
Yarısı eksik bir şiirim."

SON DİZE: BARIŞ ÇAĞRISI

"Nihal’im!
Artık aynada seni değil,
İkimizin karışımı olan
Yeni bir yüz görüyorum.
Elimi sallıyorum –
Bu hareket ikimizin.
Bedenim yabancı değil;
Sadece seninle tanışmayı bekleyen
En eski dostum…

Çünkü asıl yabancılaşma,
Kendine ’yabancı’ demektir.
Oysa sen ve ben:
Aynı ruhun iki kanadıyız.
Haydi gel!
Bu bedeni birlikte sahiplenelim."

NİHALİ TARZ YORUMU

Bu şiir,
bedenle ruhun diyalogudur.
Nihal,
burada kişinin içsel benliğinin,
Yıllardır reddettiği bedenine uzattığı barış elidir.
Yabancılaşma;
Kendini parçalara ayırma değil,
Bütünlüğü fark etme sancısıdır.
Çözüm:
"Ben" ve "Beden"i "Biz" yapmaktır.