BOŞLUKLA KONUŞMAK

(Nihali Tarz’da Yeniden Doğuş)

Boşluktan doğdum Nihal’im,
Yeniden…
Duygularla yüzleşmenin ardından
Gelen o hafiflik,
Kabullenişin huzuruna sardı beni.

Boşluk hâlâ orada Nihal’im,
Ama artık onunla konuşabiliyorum.
Korkmuyorum.
Yazmak bana bunu öğretti.

O boşluk ki;
Sen gittiğinden beri içimde açan
Karanlık bir çiçekti…
Şimdi onun dilinden anlıyorum:
“Her kaybediş, yeni bir doğuşun rahmidir.”

Yazdıkça Nihal’im,
Harflerim boşluğa köprü oldu.
Her cümle, seni anmanın bir yolu değil;
Kendimi bulmanın bir ırmağı oldu.

O boşlukla konuşuyorum şimdi:
“Sen neymişsin be heybetli hiçlik!
İçimdeki en derin kuyu,
En sessiz ezgi…”
O da bana fısıldıyor:
“Ben senin sıfır noktanım,
Yeniden doğduğun karanlık.”

Artık korkmuyorum Nihal’im,
Çünkü yazmak bana öğretti ki:
Boşluk, doldurulacak bir eksiklik değil;
İçine sığdıramadığın her şeyi
Yeniden yaratma cesaretindir.

Belki bir gün…
O boşluk seninle dolar,
Belki başka bir ışıkla…
Ama şimdi,
Ben onunla barıştım Nihal’im.
Çünkü en çok seni özlediğim o anlarda bile,
Aslında kendimi arıyormuşum.

SON İLÂHÎ:

“Boşlukla konuşmayı öğrendim,
Çünkü yazmak;
En yalnız anında bile
Kendine bir ses vermekmiş meğer.
Nihal’im…
Sen gittin,
Ama bıraktığın o kutsal hiçlik,
Şimdi yazdığım her dizede
Yeniden doğuyor.”