Gecenin koynunda aradım huzuru,
Yorgun kalbimle düştüm yola yine.
Bir nefes, bir bakış aradım içimde
Ve buldum seni sol yanımda gizlice.

Dünyanın gürültüsü sustu bir anda,
Kalbim ilk kez anladı sessizliği.
Ne uzak bir gökyüzü, ne de bir düş,
Senmiş meğer cennet, içimdeki.

Rüzgârın sesiyle dokundun yüzüme,
Korkular dindi, sığındım sözüne.
Bir dua oldun her nefesime,
Sol yanımda açtın binlerce güle.

Karanlık sokağımda bir ışık yanar,
Her titreyişi senin sesinden akar.
Ben her sabah sana uyanırken,
Bir ömrün cennetini sol yanımda taşırım.

Bir yorgunluk vardı yılların omzunda,
Sen dokundun, hafifledi bütün yük.
Ne fani dünya, ne kırık düşler,
Sen varsan hepsi anlam bulur, gülüşünle.

Küllerimden doğan bir sevgi bu,
Yanarak öğrenilen bir huzur.
Seninle yanmak bile güzeldir,
Çünkü her alevin sonunda sen varsın.

Bir kalp düşün, iki dünya taşır,
Biri senden önce, biri senle başlar.
İlki karanlıktı, sessiz ve yaralı,
İkincisi senin adınla cennete döndü.

Gözlerinle konuşur geceler artık,
Her bakışın bir dua gibi iner yüreğime.
Cennet uzak değilmiş meğer,
Kalbimin kıblesiymiş senin gülüşün.

Rüzgâr bile senden haber getirir,
Kuşlar bile adını fısıldar sessizce.
Ben artık biliyorum, huzur
Bir insanın teninde değil, kalbindedir.

Sol yanımda çiçeklenir adın her sabah,
Yüreğim seninle yeniden doğar.
Ne ölüm korkutur, ne zamanın gidişi,
Sen varsan her son, başlangıca döner.

Bir bakışınla sarsılır evrenim,
Bir kelimenle durur zaman.
O kadar yakınımdasın ki ruhuma,
Sol yanımdaki cennet sensin inan.

Ve bil ki sevdiğim, bir gün solarsam,
Yine sana düşer bu gönül toprağı.
Çünkü ömrüm boyunca öğrendim şunu:
Cennet, sevilenin kalbinde saklıdır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(6 Ekim 2025)