Gecenin bir yerinde uyanır bazen…
Odanın içi sessiz, ama kalbi fırtınalıdır. Rüzgâr pencerenin aralığından içeri süzülür; ince bir serinlik taşır, tanıdık bir koku gibi.
Bir anda geçmişe döner — dokunamadığı o ana, yarım kalan bir sarılışa.

O hiç tam yaşayamadığı bir sevgiyi taşır içinde.
Bir bakışla başlamış, ama dokunmaya hiç varamamış bir hikâyedir bu.
İsimler silinir, yüzler bulanıklaşır ama koku kalır.
O kokuyla yaşar, o kokuyla uyur, o kokuyla dua eder.

Gündüzleri sessiz, geceleri kalabalıktır kalbi.
Kendiyle konuşur, ama cevap alamaz.
Çünkü o ses, çoktan uzaklara gitmiştir.

“Bir kere sarılsaydım,” der bazen içinden,
“belki bu kadar eksik hissetmezdim.”

Ama sarılamamıştır…
Ve o eksiklik artık onun bir parçası olmuştur.
Her özleyişinde bağlar gibi çöker üstüne,
her dua edişinde biraz daha yakına gelir hayali.

O artık ne tam var, ne tam yok…
Sadece bir koku gibi dolaşır odada,
sadece bir rüzgâr gibi değip geçer tenine.

Ve o kadın — DersimliKiz —
her gece gözlerini kapatıp o bedene sarılır,
ama elleri hep havada kalır.
Çünkü bazı sevgiler,
yalnızca kalple sarılınır.