Yazan: DersimliKiz

Bir zamanlar aralarında hiçbir mesafe yoktu.
Aynı şehirde, aynı rüzgârda, aynı duyguda yaşadılar bir süre.
Birinin gülüşü diğerinin sessizliğini tamamlardı; birinin gözleri, diğerinin yolunu bulurdu.
Ama sonra… zaman, aralarına usulca bir çizgi çekti.
İlk başta fark etmediler.
Bir bakış eksildi, bir mesaj gecikti, bir söz yarım kaldı.

O, hâlâ eski sıcaklıkla bakıyordu;
ama karşısındaki artık gözleriyle bile uzaktaydı.
Bir yabancının yüzüne bakar gibi, soğuk, mesafeli, sessizdi.
Bir gün geldi, içi acıyarak fark etti:
Bazen birini seviyor olmak yetmiyor.
Eğer o kişi artık kalbinin içinde yürümüyor,
sen ne kadar yakın olursan ol, o zaten gitmiştir.

İşte o an, yüreğinde bir cümle yankılandı:
“Sen sevgiyi değil, sadece mesafeyi hak ettin.”

Ve gidiş, sessiz bir vedayla başladı.
Ne bağırış, ne ağlayış… sadece bir kapanış.
O günden sonra, aralarındaki mesafe yalnız kilometrelerle değil, duygularla da ölçüldü.
Kadın, uzaklaşırken arkasına dönmedi.
Çünkü biliyordu; bazı insanlara kırgın bile kalmaya değmezdi.

Artık ne bir mesaj, ne bir ses…
Sadece rüzgârın taşıdığı bir anı kaldı onlardan geriye.
Ve o kadın —yani DersimliKiz— bir şiir yazdı o gece:
“Sadece Mesafeyi Hak.”