Yüreğine yük olduğumu bilseydim… belki de bu kadar derinden sarılmazdım sana. Oysa ben seni kalbimin en saf yerine koymuş, kırıklarımı bile sana emanet etmiştim. Sevmek bana acıdan korkmamayı öğretti ama anıların… anıların hâlâ en ağır fırtınam.

Her gece, gökyüzüne bakan yalnız bir DersimliKiz gibi, senin yüzünü arıyorum. Hayalin bir gölge gibi düşüyor duvarlara. Sessizce süzülüyor içime, nefesime. Ben seni severken aslında çoktan vedalaşmıştım seninle; bunu belki hiç bilmedin.

Sevda bazen bir hançer gibi saplanır insana. Acısı diner ama izi kalır. Bazen de dua gibi yanar dudaklarda, dile getirilmemiş sözlerin arasında. Sen gittiğinde bile içimde kaldın. Adın, nefesim, en derin yaralarımda yankılandı.

Belki bir gün anlayacaksın kimdim senin için. Belki bir gün bir şarkıda, bir rüzgârda, bir yalnız gecede hatırlayacaksın beni. O zaman bileceksin ki sessiz fırtınalar, en çok yakanlardır.

Ben seni severken, aslında bir ömrün en ağır vedasını yaşıyordum. Çünkü gitmekten daha zor olan tek şey vardı: Sevdiğini severken kaybolmak.



DersimliKiz – Çiğdem Turan