DersimliKiz için bu şiir, aslında bir iç döküşün, bir eksikliğin kelimelere dökülmesidir. Çünkü hayat bazen en basit şeyleri özletir insana: bir ses, bir bakış, bir koku, bir sarılma… Ama bunların en büyüğü, en derini babasızlıktır.

Çocukken insan, babasının sesiyle büyür; o ses, güvenin ta kendisidir. Zaman geçse bile kulaklarında o sesin eksikliği yankılanır. Kalabalıklar içinde bile duyulmaz o ses, işte bu yüzden bir boşluk kalır.

Bir bakış vardır, babanın gözleri… Onlar hayattayken insan kendini güçlü hisseder. Bir gülümseyiş, bir onay, bir gurur dolu bakış. O gözler olmayınca, başkalarının bakışı hiçbir zaman aynı olmaz.

Koku ise çok özel bir şeydir; bazen bir tütün kokusu, bazen çalışırken ter kokusuna karışan sabır, bazen de sabah kahvesinin kokusu. Hiçbiri geri gelmez. Bir insanın kokusu, onun varlığının en sessiz hatırasıdır.

Sarılma… Babasının kollarında dünyanın yükü hafifler. Ne olursa olsun, orada bir güven, bir liman vardır. Babasız kalınca sarılmalar yarım kalır, hiçbir kucak aynı sıcaklığı vermez.

Ama bütün bunların ötesinde insan, en çok babasızlığa hasret kalır. Çünkü o boşluğa alışmak mümkün değildir. Her gün aynı evde dolaşsan da, aynı gökyüzüne baksan da, babanın yokluğu gözlerinin önünde duran bir gerçek olur. Ve insan, ömrü boyunca o eksikliğe alışmaya çalışır ama hiçbir zaman tam anlamıyla alışamaz.

İşte bu yüzden şiir, basit özlemlerden yola çıkarak en derin hasrete varır: babasızlık.