Bırak…
Hoyrat topraklara gömdüğün canı bırak,
susuz taşlara sunduğun nefesi,
ışık doğurmayan kuyulara döktüğün sabrı bırak.

Taşın, dikenin, susuzluğun yükünü bırak.

Kendini sula —
nazla, sabırla,
öz suyunun gizine dokunarak.

Damlalarını yüreğinin çatlaklarına akıt;
her damla, bin yıldır susamış
bir çiçeğin ahıdır

Çünkü senin gözlerinden
bir bahar büyür evrene

Susuz kalırsa çatlar toprak,
ama sen susuz kalırsan
eksik kalır bütün tohumlar.

Köklerin karanlığın dersini bilir:
ne kadar derine inerse,
o kadar göğe uzanır.

Her damlanla çözülür dünün ağırlığı,
gözyaşların bile bir gün
gül yaprağına can olur

Her sulayışında çözülür zincirler,
geçmişin küllerinden
bir sabah filizlenir göğe.

Bırak eksilenleri,
bırak yarım kalan aşkları

Zaman akar, gölgeler dağılır,
ama kendine verdiğin su
sonsuzlukta yankılanır

Dinle şimdi,
içinde fısıldayan o kadim sesi:
“Ben de varım,
ben de çiçek açmaya hazırım.” diyen

Ve bil ki:
en güzel bahçeler
önce kalbinin en kuytu yerinde yeşerir,
sonra yıldızlara uzanır.

Bir yıldızdan bin yıldız doğar geceye
dünya aydınlanır.

Köklerin karanlığın bilgeliğini bilir hatırla
ne kadar derine inerse,
o kadar göğe uzanır.

Geceyi dinle —
orada saklıdır gündüzün tohumu;

sen nereye bakarsan orada görünür
neyi arsan o bulur seni
ve güneş, sen inandığın sürece doğar, unutma