Kalbimin mezarlığına gömdüm seni,
üstünü yokluğunun matemiyle örttüm.

Adını silemedi rüzgâr taşlardan,
ama sesini çoktan yuttu zaman.

Kendi içimde kıldım cenaze namazını;
ağlayan ben, el sallayan yine ben.

Gözyaşlarım sessizce aksa da derinden, sözlerim yas tutuyor hala

Gömdüm seni kalbimin mezarlığına,
üzerine karanlık güller diktim.

Katran kokusuyla açtı her yaprak,
ve her diken yalnızlığımı anımsattı yeniden

Canıma battılar ama, yine de kanatmadılar
yaraların öyle derinde

Adın, paslı bir çan gibi hâlâ kulaklarımda.

Gözlerimde dolaşan hayaletin
hiçbir sabaha varmıyor artık

Ah, o uykularım… masalsı rüyalarım…
hiçbiri, seni içine almıyor artık

Ölü bir iklimde yaşıyorsun içimde,
sonsuz bir yasın kara defteri gibi

Gömdüm, mühürledim seni kalbime;
hiçbir dua çıkaramaz seni oradan.

Çünkü bil ki:
bir kez bu kalbe girdiysen, artık çıkış yok.

Ve kalbimin mezarlığında gömdüklerimden
yeniden dirilen hiç kimse yok