3
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
144
Okunma
İnsan bazen kendine yabancı düşer,
bir gülüşünü, bir bakışını,
kaybolan huzurunu arar sokaklarda.
Eskiden kolayca bulunan o hafiflik,
şimdi taşınması zor bir yüke dönüşür.
Her yıl biraz daha ağırlaşır omuzlarımız.
Belki büyümek budur:
Neşeyi geride bırakmak.
Belki de büyümek,
yüzlerdeki sahteliği daha net görmektir.
Sevgiyi incitenlere fazla yer açıyoruz içimizde,
onların yoklukları bile
yankılanıyor boş duvarlarımızda.
Ve biz, içimizdeki çiçeğin
sessizce soluşunu izliyoruz.
Oysa neşe, kimsenin onayına muhtaç değildi ki—
kendi köklerimizde saklı, bize ait bir sırdı.
Bir gün yeniden yeşerecek biliyorum.
Çünkü insan en kolay kendine yabancılaşsa da, kendine kavuşmayı bir şekilde, hep bilir.
5.0
100% (5)
Cevap Yaz
