Kahverengi gözün dermanım — bir kıvılcım avucumda saklı;
geceyi diker gibi örersin, cebimde küçük bir not gibi.
İki sözün değince boşluklar meşale olur, yol bulur karanlık;
titremeyen ellerinle gösterirsin yönü — keskin, kesin bir işaret.

Sensiz pusulam rüzgârın hırçın oyunu, haritam sahte çizgilerle dolar;
adın dilimde düğümlenir, sabaha kadar çözülmeyi bekleyen bir ilmek.
Unutamam seni; bekleyişim alaca bir kıyı, gelgitler konuşur burada;
her doğuşta, her batımda ufka düşen kırmızı bir imza taşır adın.

Yıldızlar azalırsa da yeter iki sözün;
semayı yeniden örersin sen, sesin dizlerimde merdiven olur,
her basamak yeni bir ışık taşır.
Kahverengi gözlerin pusula — sapmaz, yanıltmaz beni;
o tek işaret geri çağırır; o sessizlik doğru yolu gösterir.

Gel, köprü kur sözlerinle; kelimeler taş, eller meşale olsun;
ben beklerim alaca karanlıkta, uslanmaz bir imanla, sabırla.
Dermanın sensin: dizeler canlanır, her mısra seni çağırır;
ve şiir bir adım daha yaklaşır — adınla yavaşça kapanır, nihayet.

Bir sabah ansızın rüzgâr değişir, senin adınla titreşir sokak;
eski bir şarkı açılır kapılarda, anılar merdivenlere dizilir.
Gözlerin uzaklarda bir fenerdir, denizde kaybolmuş gemiye;
ben kıçımda umut yelkeniyle, usul usul sana doğru giderim.

Küçük ev hayalimiz her dörtlükte bir tuğla daha dizerim;
sessizliğin konuşan eşyalarını hayal ederim: kahve, el, kitap.
Kahverengi gözlerin pencere; içeri bakarım, ışık hep aynı açıdan düşer;
orada sen, orada ben — zaman bir nefes, önümde açık bir yol.

Gelince bilirim: geriye dönen her adımın sesi vardır;
sana yazdığım her mısrada bir işaret bıraktım — dön, oku, anla.
Meşalelerimiz yanınca gece, sokaklar bir şiire dönüşür usulca;
çünkü seninle her şey anlam bulur; kelimeler hafifler, sığar içimize.

Ve eğer gitmen gerekiyorsa bile, kalsın bir iz;
bırak ellerin harita, ben sabaha kadar onu çözerim, parmak uçlarımda senin izlerin.
Dermanın sensin hâlâ — her dize bir arayış, her adım bir ağıt gibi;
ama bil ki: gelirsin bir gün — şiir kapanır, iki göz birbirine baka kalır...