Bir Kalbin Çöküşü

İçimden geçeni yaptım,
Kendimden geçmeyi göze alarak...
Bir aşkı değil,
Bir ömrü sundum ellerine,
Beni tut diye değil,
Sen düşerken tutayım diye...

Sana uzandığım her gece,
Biraz daha yoksullaştım içimde.
Sana söylediklerim değil,
Söyleyemediklerimdi beni bitiren…
Ve sustuğum her anda
Bir parçam daha kırıldı senin için.

Elimden geleni yaptım,
Uykusuz geceler,
Yarım kalmış dualar,
Bir mezar taşına yazılmış gibi içli mektuplar...
Sırf gülümse diye
Ben ağlamaya razı oldum.
Sana koşarken
Ayaklarımda bağrına bastığın suskunluklar vardı.
Sen bir adım at diye
Ben bin adım attım,
Sen duy diye
Ben içimi parçaladım.

Ama olmadı...
Oldurmaya gönül yetmedi belki,
Belki de senin yüreğinde
Bana yer yoktu hiç.

Ben sevdayı ağzımda tutmadım,
Göğsümde büyüttüm,
Taşıması kolay olsun diye değil,
Bir mezar gibi ağır olsun da
Beni öldürsün diye...

Anladım sonunda,
Sevgi bazen susmayı gerektirir,
Çünkü haykırmak
Bazen hiçbir şeye yetmez.
Anladım,
Sen ne kadar çok verirsen ver,
Vermeye değer biri yoksa,
Sana kalan hep yokluk olur.

Şimdi susuyorum,
Ama bu bir yenilgi değil,
Bu, savaşı tek başına kazanmaya çalışan
Bir yüreğin helalliği...

Ben içimden geçeni yaptım,
Kalbimi açtım,
Seninle dolsun diye.
Elimden geleni yaptım,
Yetmedi...
Çünkü bazen,
Ne kalbin ne de emek,
Yüreksiz bir sevgiyi hayata döndüremez.

Ve şimdi…
Kendimi topluyorum kırık aynalardan,
Senin aksin eksik ama
Ben tam olmaya yeminliyim.
Bir gün biri beni sorarsa,
Dersin ki:
“Elinden geleni yaptı,
Ama ben...
Yine de gitmeyi seçtim.”


Mehmet Bildir