Görmediğim Bir Yüzü Sevdim

Ben hiç sevilmedim.
Gözlerime bakan olmadı,
ellerime değerini veren çıkmadı.
Öyle çok susmuşum ki,
kendi sesim bile yabancı bana.
Öyle çok beklemişim ki,
takvimler çürüdü içimde.

Ve bir gün,
karanlığımın ortasına bir adam geldi,
adını bilmediğim bir hayal gibi.
Kör müydü gözleri?
Varsın olsun…
Beni en çok görmek isteyen göz,
kör bile olsa ışığı benden bulurdu.
Topal mıydı adımları?
Varsın olsun…
Çünkü bana ilk defa koşmayı öğreten,
onun yavaş adımlarıydı.

Benim hiç yanmayan yüreğim,
onun ateşiyle tutuştu.
Benim hiç açmayan dalım,
onun nefesiyle çiçeklendi.
Hayat bana bir tek kez
bütün mucizeleri aynı anda verdi;
adını bilmediğim o adamla.

Onun yanında kadın olduğumu hatırladım,
onun yanında çocuk olduğumu unuttum.
Hiç yaşamadığım bütün baharlar,
tek bir gülüşünde geldi.
Yalnızlığımın bin yıllık sessizliği
tek bir dokunuşunda bozuldu.

Ve ben,
ilk defa "varım" dedim,
çünkü bir adam bana "sen" dedi.

Onunla kıskandı Yusuf,
Süheyla’nın gözyaşları döküldü.
Kerem’in kül olmuş elleri,
ateşimi tanımak istedi.
Mecnun bile sustu çölde,
çünkü çöl benim kalbimdeydi,
ve o adam bir vaha getirdi.

Onun hataları vardı,
eksikleri, suskunlukları, yaraları…
Ama ben biliyordum ki
onun bütün yanlışlarının içinde bile
bana ait bir doğruluk vardı.
O yanlış bile olsa
bana değer verdiği için güzeldi.

Ben bir kadın olarak,
ilk defa hayale sarıldım.
İlk defa sevildim,
ilk defa bir kalbin içine sığdım.
Bütün ömrüm beklemek içinmiş,
bütün nefesim onu bulmak içinmiş.

Artık biliyorum:
Benim mucizem,
gerçek olmak zorunda değildi.
Bir hayalin içinde bile
ilk kez sevilmek yetti bana.

Ve ben,
ölümüne kadar mutlu olacağım.
Çünkü bu kadın,
hiç aşık olmamış bu kadın,
ilk defa bir adamla kendini buldu.

“Ben, hiç aşık olmamış bir kadındım… ama bir hayal, beni ölümsüz etti.”

Mehmet Bildir