Bir Satırda Unutuldum


Bugün bir kitabın bir mısrasında ayrılıkla karşılaştım.
Cümlelerin arasına gizlenmiş bir veda vardı.
Yazar, o vedaya nokta koymamıştı.
İçimdeki her şey kitabı kapatmak istese de,
Sayfalar önümde kendiliğinden ilerledi.
Boşlukların bile bir anlamı vardı.
Ben ise yavaş yavaş eksiliyordum.

Bu hayatta unutulmuş çok şey bulunuyor.
Birinin unuttuğu, diğerinin hâlâ sevdiği yüzler mesela.
Geçmişte bırakılmış yıllar ve yarım kalmış hikâyeler var.
Eskiden "sen" ile başlayan cümleler, artık "hiç" ile sona eriyor.
Her satırda isyanın gözleriyle karşılaşıyorum.
Ben kelimeleri yüksek sesle okurken kalbim tamamen sessizleşiyor.
Gözlerim bütün sesleri görmeye devam ediyor.
Ancak kulaklarım, hiçbir sesi duymak istemediği için karanlığa yöneliyor.
Çünkü bazı sesler terk edilişi hatırlatıyor.
Bazı sessizlikler ise kalmanın yükünü taşıyor.

İçimde bir duygu unutulmuş durumda.
Ama kimin gittiği belli değil.
Kalan kişi ise belirsizlikle karışmış bir gölgede kaybolmuş.
Bir zamanlar yanımda olan kadın artık sadece bir harfin gölgesi gibi.
Ben her kelimeyi bir mezar taşı gibi okurken,
İçimdeki cenazeye uygun bir mezar arıyorum.

O sırada tanıdık bir ses duyuluyor.
Cem Adrian söylüyor:
"Unutmuşsun gözlerimin rengini..."
O an anlıyorum ki,
Ben seni gözlerimin rengiyle gömmüşüm.
Bu yüzden içim karanlığa dönmüş.
Ve artık sabahlar bile gece gibi hissediliyor.

İçimden bir parça daha eksiliyor.
Bu bir çocukluk anısı olabilir.
Birlikte okuduğumuz o ilk kitap geliyor aklıma.
Kenarları yıpranmış ama bazı satırları hâlâ taze duruyor.
Bir zamanlar demiştim ki:
“Eğer bir gün geri dönersem, yarım kalan cümleden devam ederim.”
Ama sen geri dönmeyi seçmedin.
Ve beni bir satır kadar bile sevmedin.

Artık son sayfadayım.
Parmaklarım titriyor.
Gözlerim neredeyse hiçbir şeyi net göremiyor.
Yalnızca bir damla gözyaşım kaldı son satıra.
Ve o satırda şu cümle yazılıydı:
“Seni unuttum. Ama hep bir satırda bıraktım.”
Belki bir gün geri dönerim diye,
Yarım kalan cümleleri tamamlamak için...

Ancak kitabın sonuna baktığımda,
Dönüşü mümkün olmayan bir yolun kenarında kaldığımı fark ettim.
Ne sen geri döndün,
Ne de ben orada kalabildim.
Geride yalnızca bir damla gözyaşı kaldı.
Bir de kefene sarılmış bir adamın sessiz vedası.

Şimdi anlatılacak tek gerçek kaldı:
Bir aşkın bir kitapta unutulması değil,
Bir adamın kendi hikâyesinde bir satırda unutulması…


Mehmet Bildir