Zaman, bazı izleri silmez; sadece onları sabırla büyütür.

Bir anda geçti günler, aylar, yıllar,
Ama bazı anlar hâlâ içimde taptaze.
Onları silmeye çalıştım,
Ama her çaba, hatıraları güçlendirdi.

Kim bilir kaç kez aynı sokaktan geçtim,
Senin hayalinle dolu adımlar attım.
Ve zamanı unutsa da insanlar,
Ben unutmadım bir anını bile.

Rüzgâr estikçe seni hatırladım,
Güneş doğdukça gözlerinde kayboldum.
Her mevsim farklı bir melodiydi,
Ama sen hep aynı ahenkle kalırdın.

Bazı anlar vardır,
Hiç kimseye ait değildir.
Sadece bir kalbin sakladığı,
Ve zamanın bile silemediği.

Ben bekledim, zamanla yarıştım,
Ama zaman bana teslim oldu.
Çünkü unutamadığım her an
Beni ben yapan bir taş haline geldi.

Seninle geçen bir bakış, bir gülüş,
Tüm zamanları aydınlatır gibi.
Ve ben o ışıkla büyüdüm,
Sessizce, sabırla, fark etmeden.

Zamanın unuttuğu her ayrıntı,
Benimle konuşuyor gecelerde.
Ve anlıyorum:
Onları hatırlamak, sevmektir hâlâ.

Bazen geçip giden yıllara öfke duydum,
Ama senin adını fısıldadıkça
Öfkem yumuşadı, ve yerini
Bir sabır ve sükûnet aldı.

İçimdeki saatler durmuş gibi,
Ama hâlâ seninle atıyor kalbim.
Her dakikada seni duyuyorum,
Her nefeste hatırlıyorum.

Zaman, bazı izleri silemez,
Ve bazı sevgiler unutulmaz.
Benim sevgim, zamanın unuttuklarına inat,
Hâlâ seni arıyor, hâlâ seni buluyor.

Bir gün döneceğini bilerek bekledim,
Ama bekleyiş bile zamanın ötesindeydi.
Çünkü seni unutmak, mümkün değildi,
Ve ben, zamanın unutmayan adamıydım.

Ve şimdi sessizce kabul ediyorum,
Zamanın unuttuğu her şey benimle yaşıyor.
Seni de, seni beklediğim her anı da,
Kalbimde ölümsüzleştirdim sessizce.

Unutulmuş zamanın içinde, gerçek olan sadece hatırlanan sevgidir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(21 Ağustos 2025)