Masumiyetin eksik kalan parçaları, ruhun en derin yarasını taşır.

Bir zamanlar çocuk kalbim vardı,
Şimdi eksik bir masumiyetle büyüdü.
Kaybolan her tebessüm,
İçimde boşluklar bıraktı sessizce.

Dünya öğretti bana,
Her saflık bir sınavdır,
Ve her kaybolan masumiyet
Bir bilgelik armağan eder sessizce.

Sana yazdığım her söz,
Bir çocuğun oyunundan farksızdı.
Ama eksik masumiyetim,
O oyunları da gölgeledi biraz.

Sevgi saf kalır mı, bilmem,
Ama ben hep denedim.
Ve her eksik parça,
Beni ben yapan bir iz bıraktı.

Bir gülüşün ardında kaybolmak,
Bir bakışın sessizliğinde erimek…
Eksik masumiyetle dolu kalbim,
Yine de seni seçti daima.

Bazen kendime kızdım,
Eksik kalmışlığım için.
Ama anladım ki,
Eksiklik bile bir mucizeydi aslında.

Her kayıp, her gölge,
Bir öğretmendi bana.
Ve eksik masumiyet,
Beni seninle yüzleştiren bir pencere.

Kalbimde hep bir boşluk vardı,
Ama o boşluk,
Sana sığacak kadar genişti.
Ve ben orada sessizce durdum.

Masumiyetin eksikliği,
Bazen aşkın gerçekliğini gösterir.
Ve ben öğrendim,
Eksik olana rağmen sevebilmeyi.

Bir çocuğun gözleri gibi bakmak,
Bir yetişkinin bilinciyle anlamak…
İşte eksik masumiyetin ödevi budur,
Sessizce yaşamak ve sevmek.

Her eksik parça bir dua gibiydi,
Sana ulaşmak için yazılmış sessiz fısıltılar.
Ve ben, eksik kalmış bir masumiyetle
Seni bekledim, hep bekledim.

Ve şimdi durup bakıyorum içime,
Eksik olan her şey, seni daha değerli kılıyor.
Çünkü masumiyetin eksikliği bile
Aşkın en gerçek hâlidir benim için.

Eksik kalan masumiyet, ruhun en derin sevgiye açılan kapısıdır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(21 Ağustos 2025)